Mijn naam is Carla, ik ben 38 jaar oud en verloofd met Tim. We zijn nu bijna 14 jaar samen. Mijn verhaal start in 2007, ik ben toen naar de dokter gegaan omdat het zwanger worden maar niet lukte. We waren toen al twee jaar bezig.
De dokter gaf meteen een doorverwijzing naar het ziekenhuis en daar kreeg ik eerst een HSG om te kijken hoe toegankelijk mijn eileiders waren. Hier werd geconstateerd dat ze beide potdicht zaten en er werd een afspraak gemaakt voor een kijkoperatie. Daaruit bleek dat beide eileiders dicht zaten en dat ik veel verklevingen had. In december 2017 werd ik geopereerd en moest na de genezing zeker een half jaar zelf proberen zwanger te worden. Helaas was er na een half jaar nog geen zwangerschap en opnieuw werd er een afspraak gemaakt voor een tweede kijkoperatie. Hier kwam uit dat door littekenweefsel de eileiders opnieuw dicht waren gegaan en nu ook dicht zaten op plekken die niet geopereerd kon worden. Op die dag kreeg ik ook te horen dat ik geen kinderen kon krijgen op de natuurlijke manier en dat mijn enige kans op een kindje met behulp van IVF zou zijn.
IVF
In februari 2009 begon alles met een intake gesprek om te starten met IVF, waarna de daadwerkelijke start van de behandelingen volgden. Je weet totaal niet waar je aan begint, vooral als je een naaldenfobie hebt. Elke dag prikken was flink aanpoten om me over mijn angsten heen te zetten. Mijn partner prikte mij dan, want zelf durfde ik dat niet. Na de hormonenkuur kwam de pijnlijke punctie, maar ik deed alles wat nodig was om mijn kindje te kunnen krijgen. Tanden op elkaar dus! Na enkele dagen werd ik gebeld en kreeg ik de uitslag te horen: elf goede eitjes waarvan zeven bevrucht waren. Ik mocht langskomen voor een terugplaatsing. Er werd één eitje teruggeplaatst. Daarna begon het wachten. Helaas werden er toen nog geen eitjes ingevroren, dus dit was dan ook mijn enige kans deze ronde. Helaas werd ik al binnen tien dagen ongesteld. Meteen gingen we door met de tweede behandeling en begon alles weer opnieuw.
Miskraam
Na twee weken deed ik een test en deze was positief! Ik heb meteen de dokter gebeld en die feliciteerde mij en maakte een afspraak met mij voor de eerste echo. Helaas heb ik die datum niet gehaald, na 5.5 week begon ik heftig te bloeden. Ik wist niet wat mij overkwam en voelde aan dat dit niet juist was. Ik belde de dokter en hij zei dat ik waarschijnlijk een miskraam had gehad. Ik mocht langs komen om te kijken of er nog iets zat. Het vermoeden werd bevestigd. Ik zat op dat moment in zak en as en wist niet waar ik het zoeken moest. Ik had nu ook nog maar één behandeling over, dus deze moest hem gaan worden. Ik zette mijn verdriet van de miskraam aan de kant en ging verder met mijn laatste behandeling. Helaas ging dit al fout na de punctie. Ik had een candida-infectie opgelopen en de eitjes waren ook niet meer van goede kwaliteit. Er was slechts één redelijke over en die hebben we teruggeplaatst. Ook deze lukte niet en op dat moment was het even game over voor mij. Ik raakte in een depressie, stopte met werken, sprak niet meer af met mijn vrienden en familie. Het enige wat ik deed was in mijn bed liggen met mijn laptop, op zoek naar een oplossing.
Verhuizen naar België
Ineens kwam ik op een Belgische website terecht en las daar dat je in België zes behandelingen krijgt in plaats van drie zoals in Nederland. Ik besprak het met mijn vriend en voordat we het wisten woonden we in België. Ja, we zijn er naartoe verhuisd speciaal voor mijn kinderwens. Toen we daar woonden en verzekerd waren, begon ik in 2011 met de eerste behandeling. Alles op de automatische piloot. Ik leefde alleen nog voor de behandelingen en heb dus nog vijf IVF behandelingen gedaan in twee verschillende ziekenhuizen.
Dit is deel 1 van het verhaal van Carla. Volgende week deel 2!
Gastauteur – heeft 33 verhalen geschreven.
