Ik heb tot nu toe 10x Pregnyl nodig gehad en ben daarom ook de zwangere dames die plassen ontzettend dankbaar! Helaas is Moeders voor Moeders bij sommige nog onbekend. Ik heb zelf wel meegedaan. Mijn moeder heeft ons daar altijd op geattendeerd. Nadat ik aan een aantal vriendinnen en collega’s dit vertelde hebben zij bij latere zwangerschappen ook meegedaan. Ze beseften toen hoe belangrijk een plasje kan zijn.
Na een jaar geprobeerd te hebben om zwanger te worden raakte ik steeds maar niet zwanger, uiteindelijk ben ik naar de huisarts gegaan en ik kreeg een echo en bloedonderzoek waar alles goed op was. Mijn vriend kreeg een zaadonderzoek en ook bij hem bleek alles tip top in orde. We werden naar huis gestuurd om toch nog een jaar te proberen.
Na een half jaar heb ik de huisarts teruggebeld en kreeg toen alsnog een verwijzing naar een fertiliteitsarts. Daar kreeg ik een ovulatie-onderzoek en een HSG onderzoek en daarop bleek dat ook mijn eileiders gewoon mooi open waren en werden we weer naar huis gestuurd om het nogmaals een half jaar tot jaar te proberen.
Na en half jaar weer terug gebeld, ik werd steeds wanhopiger en vroeg me echt af waarom ik maar niet zwanger werd. We waren inmiddels al twee jaar bezig. Waarom lukte het dan niet? Was ik er teveel mee bezig, moest ik maar op vakantie gaan ofzo?
We kwamen terug bij de fertiliteits arts en we begonnen met IUI behandelingen. Ik moest Gonal gaan spuiten om eitjes te laten rijpen en voor de eisprong de Pregnyl spuiten. Eindelijk ik werd geholpen en kreeg weer een beetje hoop en ik voelde me gehoord. Alleen na 6x IUI behandelingen was ik nog steeds niet zwanger. De moed zakte me weer in me schoenen. Was ik er dan echt teveel me bezig en lukte het daarom niet? Ik kende mezelf niet meer, kort lontje, veel verdriet, veel woede en ruzie met mijn partner.
Alles was goed en er was een onverklaarbare reden waarom ik niet zwanger raakte. De artsen zeiden steeds maar ja het zou gewoon moeten kunnen.
Iedereen raakte ook ineens zwanger, mijn twee zussen, vriendinnen. Ik was heel blij voor ze, maar vond het ook heel moeilijk. Ik was heel blij voor ze en besefte nog meer hoe bijzonder het is om wel zomaar zwanger te kunnen raken!.
Er werd besloten om over te gaan op IVF. Wat was ik ‘blij’. IVF dat zou hem gaan worden. De punctie was een hel! Er waren vier eitjes bruikbaar. Twee dagen na de punctie belde het fertiliteitscentrum dat er bij geen van de vier eitjes een bevruchting was plaats gevonden en dat er dus geen terugplaatsing zou zijn. Ik ging door een hel. We waren bijna drie jaar verder en alles was bij mijn partner en bij mij in orde en het zou gewoon moeten kunnen en nu is er niet eens iets bevrucht!
Alles was voor niets geweest zo voelde het! Maar aan de andere kant, ze hadden eindelijk de oorzaak gevonden. Er vind geen bevruchting plaats.
De enige optie die we nu nog hadden was ICSI. We hadden alle andere overige behandelingen al gehad en waren nu aan het eind van de rit bij de allerlaatste mogelijkheid gekomen. Weer spuiten, weer een punctie. De punctie hebben ze uiteindelijk onder narcose gedaan en dat was goed te doen. Er waren nu vijf bruikbare eitjes. De wachtdagen tussen de punctie en terugplaatsing waren een hel, maar we mochten elke dag bellen om te vragen hoe het ervoor stond. En ja hoor er waren vier eitjes bevrucht en gedeeld! Wat waren we gelukkig! Er kon bevrucht worden! Eén embryo is terug geplaatst en daar is in April 2017 onze zoon geboren! Er konden twee embryo’s worden ingevroren. Mijn zwangerschap was hemels! En ook de bevalling was veel beter te doen dan de puncties.
Afgelopen twee maanden heb ik de cryo’s willen laten terug plaatsen. De eerste embryo is terug geplaatst, maar daar is geen zwangerschap uit gekomen. En helaas is de 2e en dus laatste cryo niet goed ontdooid en heeft er dus geen terugplaatsing plaats gevonden. Na veel verdriet hebben we besloten om een nieuw ICSI traject te gaan starten en hopen we op nog een wondertje.
De kans op een natuurlijke zwangerschap is nihil. Toch zijn er zelfs nog mensen die opmerkingen maken van Ohh wie weet ben je toch zwanger als ik mezelf een keer misselijk voel. Gelukkig zijn het de mensen die niet in fertiliteits trajecten hebben meegemaakt en ik neem het ze maar niet kwalijk. Maar toch het doet toch steeds een klein beetje pijn.
Zwanger zijn, het lijkt zo gewoon, maar het is iets heel bijzonders!
Ik wilde een kort beknopt verhaal typen, maar uiteindelijk is het toch lang geworden. Ik hoop dat jullie iets met mijn verhaal kunnen. Ik vind het belangrijk om Moeders voor Moeders aan te bevelen en wie weet zijn er ook wensmoeders met nu nog een onverklaarbare onvruchtbaarheid. Er kan dus wel degelijk iets aan de hand zijn. Houd hoop!
Gastauteur – heeft 33 verhalen geschreven.
