Nadat ik zwanger was geworden dankzij het IUI traject, wilden wij heel graag een tweede kindje. Onze eerste zoon was inmiddels twee jaar en het begon weer te kriebelen! Zo gezegd zo gedaan! De telefoon gepakt, het ziekenhuis gebeld en meteen de eerste afspraak gemaakt.
Daar zaten we dan, terug op de IVF-afdeling. Veel verdriet gehad op deze afdeling maar ook het zeker geluk want wij zijn toch echt zwanger geweest door de behandelingen. De kans is zo klein, maar de kans is er wel.
Met een knoop in onze maag zaten we te wachten op de dokter, gingen we dit traject echt weer opnieuw aan? Samen zijn wij sterk en samen kunnen wij dit aan!
“Poging 1 mislukt, poging 2 mislukt, Poging 3 mislukt.”
Oké wat nu? Hoeveel pogingen gaan wij aan? Na alle twijfels toch maar een gesprek aan met de dokter, mijn man voelde zich zo hopeloos. Ik lag daar ik moest alles doorstaan, maar hij wilde nu toch eigenlijk ook wel naar de uroloog om zichzelf te laten onderzoeken.
Wat was ik trots op hem! Hij wilde iets terug doen en daar stond onze arts volledig achter. De uroloog vond al snel een verklaring over het feit dat hij weinig goede zaadcellen had.
Een spatader bij zijn zaakje. Hij kon kiezen of hij zich daaraan wilde laten helpen. Ik heb de keus aan hem gelaten want wij hadden al wel een mooi kindje het was dus niet perse echt nodig. Voor mij hoefde het niet, maar hij wilde dit terug doen voor ons.
Op naar de embolisatie, oef, dit was geen pretje. Ik stond ineens aan de andere kant van het bed en zag hoeveel pijn hij had na de operatie. Na zijn ingreep moesten we even wachten met het traject voortzetten.. ondanks de wacht maanden echt zwaar waren, leefde wij gewoon verder, want we hadden wel een kleine jongen die hier niet onder mocht lijden!
Nadat hij zijn zaad had ingeleverd kregen we goed nieuws! De zaadcellen waren ineens van 400 duizend naar 1 miljoen verdubbeld!
Poging 4 mislukt. Oké op naar poging 5. Dat ging door tot poging 9.
Het wachten is zwaar, de pogingen die mislukken zijn nog zwaarder maar samen met zijn drieën kunnen wij dit aan! Nog een lange weg te gaan maar hoop verliezen doen we niet.
We gaan door! En mocht het echt niet meer lukken dan mogen wij ons gelukkig prijzen met onze kleine wonder van inmiddels 3.
Voor alle vrouwen die het traject door moeten wil ik zeggen, houd hoop! Praat erover, want er zijn zoveel mensen die met je mee voelen.
Gastauteur – heeft 33 verhalen geschreven.
