‘Aardbeien met suiker
Zomerjurken, lekker ruiken
Het hoort bij jou
Vrolijke vrouw.’
Sinds anderhalve week is mijn zwangerschapsverlof weer voorbij. Even wennen weer; in een ritme komen, je kleine mannetje achterlaten. Maar ook wel weer fijn, even wat anders en uit huis. Of zoals een vriendin zei: even niet over zwangerschappen en baby’s praten. Hmm, dat gaat voor mij dus niet echt op.
Na anderhalve week vind ik het weer heerlijk om met andere vrouwen te praten over zwangerschappen en alles wat daarbij hoort. Deze maandagochtend had ik mijn auto volgeladen met kratten en drie afspraken in de agenda. Het beloofde een bijna-tropische dag te worden. Voor mij genieten, maar voor de deelneemster van mijn eerste afspraak iets minder prettig op de bovenste verdieping van een flatgebouw. Ze deed voor de tweede keer mee, dus veel uitleg was ditmaal niet nodig. Vanwege de hitte gingen zij en haar dochtertje snel naar buiten en had ik wat tijd over voor ik naar mijn volgende afspraak moest.
Even snel op Facebook kijken. De pagina van Moeders voor Moeders natuurlijk. Het blijft leuk om de blogs van collega’s te lezen, maar ook de verhalen van wensmoeders maken altijd diepe indruk.
En dan komt op mijn tijdlijn de melding voorbij dat er een kunstwerk verstopt is in het gemeentehuis. In onze gemeente is er een kunstproject waar oude voorwerpen beschilderd worden met gedichten. Wie ‘m als eerste vindt, mag ‘m houden. Het gedicht ‘Vrolijke vrouw’ spreekt me enorm aan en ik moet zo goed als langs het gemeentehuis rijden. Ik heb nog wat tijd over en besluit een gokje te wagen. Ik loop naar binnen en zie de kolenkit zowaar nog achter de pilaar staan. Blij pak ik het op en roep tegen de receptioniste: ‘ik neem ‘m mee!’ Helaas stond er ook een fotograaf te wachten en na een pittig nachtje waarin ons mannetje erg veel last van de warmte had, probeer ik toch nog iets charmant te lachen voor de foto die voor de plaatselijke krant bestemd is.
Helemaal blij vertrek ik dan naar mijn volgende afspraak. Een deelneemster die ook voor de tweede keer meedoet. Een tweede zwangerschap na een medisch traject. Voor haar ook weinig uitleg nodig en ook zij gaat lekker met haar peutertje naar buiten om van deze warme dag te genieten.
Mijn derde afspraak is bij een pas zwangere. Op de kast staat een milestone kaart: ‘5 weken oud, ik ben nu zo groot als een appelpitje’. Ik ga ondanks de warmte toch voor een kopje koffie in plaats van een glas water (tja, het was echt een zware nacht…). De deelneemster vertelt haar verhaal over drie jaar ziekenhuisbezoeken, hormonen spuiten en veel teleurstellingen. En dan die test, bijna achteloos en zonder verwachting gedaan. Voor het eerst een positieve test! Een beetje ongeloof, maar vooral veel blijdschap. En nu zo dankbaar dat ze eindelijk iets terug kan doen. Ze had meegemaakt dat er soms schaarste was aan medicijnen en zij wist als geen ander hoe belangrijk juist deze medicijnen zijn. Ze stond te popelen om te beginnen. En ik was vandaag al zo vrolijk (en een beetje moe..) door het heerlijke weer, nog vrolijker door mijn kunstwerk met titel ‘Vrolijke vrouw’. Maar iemand zo blij en vrolijk te zien door een zwangerschap, mede mogelijk gemaakt door andere vrouwen, dat was toch wel een hoogtepunt van de dag.
Na mijn afspraken heb ik mijn kinderen uit school gehaald en zijn we gaan picknicken in het park. Wat heb ik toch een fijne baan. Dan is het niet erg dat je zwangerschapsverlof voorbij is. Want ik hoop door mijn werk nog heel veel vrouwen heel vrolijk te maken.
Gastblogger – heeft 162 verhalen geschreven.
Wil jij ook schrijven voor Vriendinnen Onder Elkaar? Stuur dan een mailtje naar [email protected].
