Allebei een verbandje…!?
Flo is onze hond. In november 2011 hebben wij haar helemaal in Friesland (Nes) opgehaald. Wat een berg liefde krijg je van zo’n harige kroelkip. De kids zijn helemaal gek op haar en Flo is echt een verrijking voor ons gezin. Door mijn werk, onregelmatige werktijden, is zij nooit lang alleen thuis. Ideaal natuurlijk. Het zorgen voor een dier, de verantwoording en het geven en krijgen van liefde vinden wij heel belangrijk om onze kinderen bij te brengen. Nou daar maakt Flo gretig gebruik van.
Flo is een beagle. Een speurhond die altijd haar natte neus volgt. Ze is niet zo groot en heeft van die heerlijke zachte lange oren en grove poten.
Hoe hard wij haar ook roepen (als ze een spurt neemt met haar staart in de lucht) en met koekjes zwaaien… als zij buiten een spoor ruikt volgt ze dat. Binnenshuis is ze altijd vrolijk en volgt zij juist mij de hele dag. Ben ik de was aan het doen boven op zolder, ligt zij daar ook. Sta ik te koken, zit ze in de keuken. Ben ik in de tuin bezig, ligt ze lekker in het zonnetje. Zit ik aan de eettafel te werken voor Moeders voor Moeders, ligt zij bij mijn voeten. Ga ik de kids uit school halen, hobbelt ze (met haar snuit aan de grond) mee en krijgt ze bij het schoolhek van iedereen die langs loopt een aai over haar bolletje.
Maar het is niet altijd leuk die verantwoording. Toen ze pup was had ze een snel groeiend abces op haar pootje… Gelukkig bleek na wat onderzoeken dat dit een goedaardig gezwel was en weer vanzelf zou weggaan! In 2016 had Flo zelf een leuke actie. Met Pasen had ze alle chocoladepaaseieren van de eettafel gepikt (wij waren bowlen). Ze heeft zich op een eetkamerstoel gewurmd en daar 18 eieren inclusief folie genuttigd. Toen wij thuis kwamen lag er overal braaksel en ontlasting. Flo was zo opgeblazen… Chocolade is puur vergif voor een hond! Hup met spoed naar de dierenarts en achteraf viel ook dit gelukkig mee.
In april maakte ze het wel heel bont qua schrikeffect. Nadine wilde haar net gaan uitlaten toen ze haar schokkend op de grond zag liggen bij de voordeur. Totale paniek, iedereen dacht dat ze stikte, dood ging. Ik dacht dat natuurlijk ook en uit reflex heb ik haar opgepakt en haar bek gecontroleerd. Ze heeft vast een schoenveter of zoiets gevreten, schoot er door mijn hoofd. Toen klapte haar bek dicht en begon ze met schuimbekken en schudden. Mijn duim zat daar tussen, oei… Een epileptische aanval!
Nu blijkt dus dat ze dit wel al vaker heeft gehad voordat wij het wisten. Ze is helemaal gecontroleerd en blijkt verder gewoon gezond te zijn. Wel is er geadviseerd om met medicatie te beginnen, omdat ze toch weer een paar kleinere aanvallen heeft gehad. Medicijnen en dat 2x per dag… het blijft toch troep wat je aan je beestje geeft. Daarom hebben wij besloten om hiermee te wachten, over te stappen op vers vlees en kijken hoe ze hier op reageert. Als ze een aanval heeft gehad, komt ze er snel en goed (alert) weer uit. En nu we een paar weken verder zijn, heb ik er niet meer een geconstateerd.
De kinderen waren heel erg geschrokken. Wat logisch is, want het is echt heel eng om te zien. Zelf heb ik flinke infectie opgelopen en zat gelijk aan een amoxicilline kuur. Een diepe snee, natuurlijk gekneusd en een blauwe duimnagel. Maar ach … Flo maakt het goed en dat vind ik het allerbelangrijkste. De kinderen hebben er veel van geleerd en wij als ouders ook!
Gastblogger – heeft 162 verhalen geschreven.
Wil jij ook schrijven voor Vriendinnen Onder Elkaar? Stuur dan een mailtje naar [email protected].
