De diagnose
In Augustus 2013 werd de diagnose PCOS gesteld. De gynaecoloog bracht het nog redelijk onschuldig, maar het bleek een lange weg die we af zouden moeten gaan leggen om onze wens uit te laten komen.
Hormonen en behandelingen
Alle stappen in het traject hebben we doorlopen. Ovulatie inductie, IUI en IVF. Het was moeilijk om mij goed in te stellen op medicatie door de PCOS. De tabletten die ik in eerste instantie kreeg zorgden ervoor dat ik erg chagrijnig werd en soms zelfs boos zonder goede reden. Tijdens de IVF behandelingen had ik vaak over stimulatie, waardoor keer op keer de behandelingen afgebroken moesten worden en er geen punctie kon plaats vinden.
Samen staan we sterk
Proberen zwanger te worden was voor ons iets wat we voor ons zelf wilden houden. Iets van ons samen, waarvan het leuk zou zijn dit te kunnen delen als mooie verrassing aan onze omgeving zodra dit gelukt zou zijn. Dit hebben we bijna het gehele traject wat we hebben doorlopen zo gelaten. Voor ons was dit goed, we deden dit samen. Om en om hadden we gedurende het traject wel momenten dat het even minder ging, we waren er dan voor elkaar om er vervolgens weer voor te gaan.
Voor mijn vriend was het soms lastig, hij kon weinig doen. Ik kon hormonen spuiten, naar het ziekenhuis voor echo’s, voelde dat mijn lijf aan het werk was en moest de puncties ondergaan. Voor hem gold alleen maar afwachten.
We hebben daar een goede balans in gevonden samen, zonder elkaar hier verwijten in te maken. Voor ons stond voorop dat niemand “schuld” had aan deze situatie, maar vooral dat we hier samen goed doorheen zouden komen. Na enige tijd werd duidelijk dat mannen hier wat anders mee om gaan dan vrouwen. Daar waar ik wel de behoefte kreeg hier met vriendinnen over te kunnen praten had mijn vriend dit niet.
Nadat we het hier samen over hebben gehad was het voor ons beiden oké dat ik 2 van mijn vriendinnen op de hoogte zou stellen, zodat ik het er toch ook met wat buitenstaanders over kon hebben als ik die behoefte had. Prettig om het te kunnen delen, maar ook prettig dat er nog mensen zijn die van niets weten. Niet iedereen zal snappen dat wij de keuze hebben gemaakt dit veelal met zijn tweeën te doen, maar het heeft ons samen sterker gemaakt.
Daarnaast heeft het ons er juist doorheen geholpen dat mensen in onze omgeving het niet wisten, dit gaf vooral veel afleiding. Het zorgde ervoor dat we het niet overal hoefde te hebben over onze onvervulde kinderwens en de stappen in het traject. Voor ieder stel in dit traject geldt; doe wat voor jullie goed voelt, los van wat een ander hiervan vindt.
Moeders voor moeders
Na 2,5 jaar in de medische molen hadden wij eind 2015 dan toch eindelijk een positieve zwangerschapstest in handen.
En inmiddels zijn wij de trotse ouders van een gezonde zoon van ruim 8 maanden. Zonder de medische wereld, ons geduld, de goede begeleiding, maar vooral de beschikbare medicatie was onze zoon er nooit geweest.
Wij zijn dan ook intens dankbaar dat wij daar gebruik van hebben mogen en kunnen maken. Voor mij was dit dan ook de reden om mij na de positieve zwangerschapstest direct aan te melden voor moeders voor moeders.
Al die moeders die dit ook hebben gedaan en nog zullen gaan doen: Heel erg bedankt!
Gastblogger – heeft 162 verhalen geschreven.
Wil jij ook schrijven voor Vriendinnen Onder Elkaar? Stuur dan een mailtje naar [email protected]
