Ongeveer een jaar geleden besloten wij dat we klaar waren voor een kindje. In juli, na onze bruiloft, ben ik gestopt met de pil en drie maanden later was het raak: ik was zwanger! Wat waren we blij en dankbaar dat het zo snel gelukt was. Maar al snel begon het eerste kwaaltje; vanaf week zes werd ik extreem misselijk.
“Heb je Huub weer geroepen?”
In het begin was het zo erg dat een slok water al te veel was. Bij alleen al de gedachte aan eten begon ik te kokhalzen. Dat kokhalzen deed ik trouwens erg vaak. Mijn man vroeg regelmatig of ik Huub weer geroepen had. Zo noemt hij het geluid dat je maakt bij het kokhalzen: Huuuub!
Van de huisarts kreeg ik Emesafene. Geen wondermiddel, maar zo kreeg ik toch iets binnen. Uiteindelijk ben ik vier kilo afgevallen, wat met mijn vijfenvijftig kilo niet niks was. Verder kon ik weinig op een dag. Lopen, daar werd ik misselijk van, dus lag ik veel op de bank. Op slechte dagen bleef ik in bed liggen, omdat ik de misselijkheid in een donkere kamer nog enigszins kon verdragen.
Deze misselijkheid duurde uiteindelijk tot week zestien. Maar ondanks dat het minder werd, voelde ik me nog steeds lamlendig. Op controle bij de verloskundige kwam het volgende kwaaltje aan het licht; bloedarmoede.
Uit de bloedwaarden bleek dat mijn hemoglobine te laag was. Het advies was goed en gevarieerd eten! Binnen twee weken zou ik me beter moeten voelen.
Maar helaas, na twee weken was er geen vooruitgang en moest ik weer bloed laten prikken. De hemoglobine in mijn bloed was nóg meer gezakt, maar het ijzer, foliumzuur en de vitamine B12 waren hartstikke goed. Vreemd, de arts had geen verklaring voor de dalende hemoglobine. De conclusie: weer een paar weken afwachten. Allemaal leuk en aardig, maar ondertussen voel ik me al weken zo slap als een vaatdoek.
“Alsof ik tien kilometer heb hardgelopen.”
Ik ben constant moe. Als ik de trap oploop, sta ik bovenaan te hijgen alsof ik tien kilometer heb hardgelopen. Mijn hart klopt als een gek in mijn keel, ik zie sterretjes en mijn oren suizen. Lang lopen of staan gaat niet, want dan beginnen mijn handen te trillen en val ik bijna flauw. Verder zie ik er gewoon niet gezond uit: een bleke huid, paarsblauwe wallen rond mijn ogen, om over de puistjes nog maar te zwijgen. Geen ‘pregnancy glow’ voor mij dus!
Toch geniet ik van mijn zwangerschap. Sinds week zeventien voel ik onze baby in mijn buik. Regelmatig lig ik met mijn handen op m’n buik, wachtend totdat ik weer even contact met hem/haar kan maken. Daarnaast heb ik geluk gehad, dat besef ik goed. Een zwangerschap is niet vanzelfsprekend. En ondanks alle kwaaltjes, ben ik ontzettend blij met de gedachte dat ik mama word… Ook zonder de beloofde ‘pregnancy glow’!
Door: Marion Kok-Lakerveld
Gastblogger – heeft 162 verhalen geschreven.
Wil jij ook schrijven voor Vriendinnen Onder Elkaar? Stuur dan een mailtje naar [email protected].
