Wat een verdriet. Mijn miskramen (blog 1) en onderzoeken (blog 2) hebben helaas nog tot niets geleid.
Ondertussen had ik de medicatie alweer ruim een half jaar geslikt. Omdat ik niet zwanger was geworden heb ik contact opgenomen met het ziekenhuis. We mochten weer op consult komen. Uiteindelijk ging de gynaecoloog akkoord om over te gaan op een andere behandeling: hormoonspuiten. Voordat ik hiermee mocht starten, moest ik eerst een zwangerschapstest doen. Ik had slaapdienst op mijn werk en in de vroege ochtend (06:30) heb ik op mijn werk een test gedaan. Voor mij was het meer formaliteit, want ik voelde me helemaal niet zwanger. Maar toen toch in het scherm: Zwanger, 1-2 weken. Er verscheen een grote glimlach op mijn gezicht en ik wilde direct mijn vriend bellen. Ik wist dat hij nog sliep, dus ben ik die ochtend gewoon maar aan het werk gegaan. En dan weer afwachten.. Hoe zal het nu verder gaan? Zou dit vruchtje wel blijven zitten? Hoe overleef ik die weken wachten in onzekerheid? En hoe overleef ik weer een miskraam? Deze gedachten gingen steeds maar door mijn hoofd.
Het verdriet..
In mijn verhalen schrijf ik niet veel over mijn emoties, maar die zijn er zeker wel. Het doet heel veel pijn als je een grote wens hebt niet uitkomt terwijl half Nederland (voor mijn gevoel) wel zwanger is. Ik omschrijf het vaak als: ‘iedereen heeft wel een wens en vaak weet je dat je deze wens binnen een bepaalde tijd kunt realiseren’.
Mijn grote wens is om mama te worden, ik weet alleen niet wanneer deze wens uitkomt. Dat maakt het voor mij erg zwaar. Het is zo uitzichtloos. Hoelang moeten wij nog wachten? En dan ook nog eens het verdriet van een miskraam, het verlies van zó iets kleins, maar wat zó groots en welkom is. Elke keer weer dat bloedverlies, waar jij als vrouw elke keer weer mee wordt geconfronteerd. En dan die onzekerheid. Wachten tot die bevestigende echo en het slechte nieuws. Ik ben ergens blij dat ik de afgelopen jaren gewoon mijn dagelijkse dingen kon blijven doen. Ik ben gewoon aan het werk, bezig met een studie, ik zoek afleiding en kan intens genieten van mijn neefje en de kinderen van vrienden. Tegelijkertijd realiseer ik mij dat iedereen op een andere manier met zijn of haar verdriet omgaat. Dat verschil zie ik al wel aan mijn vriend en mijzelf. Ik kan me zo goed voorstellen dat mensen even niet meer werken en dat hun leven stilstaat na een ingrijpend verlies. Wel heb ik ervaren dat ik mijn emoties, voor de mensen die dicht bij mij staan, het liefst verborgen hield. Met de mensen die wat verder van mij afstaan kon ik makkelijker over mijn verdriet praten. Waarom weet ik eigenlijk niet, vooral omdat bij mijn familie en vrienden mijn verdriet er mocht zijn en zij mijn verdriet als geen ander begrepen. Het werd zo langzamerhand ook hun verdriet. Wat ik wel weet is dat praten over mijn verdriet, mijn verhaal delen en het ervaren dat het verdriet er mag zijn mij geholpen hebben om dit keer op keer een plekje te geven.
Taboe?
Alleen dat taboe wat eromheen hangt. Waarom moet je altijd maar die persoon zijn waar het goed mee gaat? Waarom mag je je emoties niet tonen bij de ander? Waarom ben je voor de ander altijd die sterke persoon? Waarom mag niemand weten dat je een kinderwens hebt? Waarom mag niemand weten dat je een miskraam hebt gehad? Of waarom mag niemand weten dat achter die grote glimlach zoveel tranen verschuilen? Ik heb het idee (en verbeter mij als het niet zo is) dat miskramen maar verzwegen worden. Dat je tegenwoordig je emoties niet meer mag tonen. Dat je inderdaad voor de buitenwereld maar die sterke vrouw moet zijn die maar moet blijven presteren op haar werk, de huisvrouw moet uithangen, een goede partner moet zijn, maar ook een goede vriendin. Wat wordt er veel van je gevraagd! Soms heb ik al moeite om alles te combineren, ook door mijn onregelmatige werk. Laat staan als ik net een miskraam achter de rug heb. Neem vooral de tijd die jij zelf nodig hebt en doe waar jij je goed bij voelt. Dan maar even geen opgeruimd huis, niet dat telefoontje met je vriendin omdat zij net iets heeft meegemaakt op haar werk of langs bij je (schoon)ouders.
Laat je verdriet er zijn en deel dit met jouw omgeving als jij je hier prettig bij voelt. Niemand zal weten hoe jij je daadwerkelijk voelt, maar iedereen zal begrip en respect hebben voor jouw situatie. Kies vooral voor jezelf wensmama en blijf hopen!
Gastblogger – heeft 162 verhalen geschreven.
Wil jij ook schrijven voor Vriendinnen Onder Elkaar? Stuur dan een mailtje naar [email protected]
