Ik schrijf dit verhaal terwijl ik mijn vierde miskraam onderga. In een reeks van 3 blogs hoop ik met mijn verhaal anderen steun, begrip, erkenning, hoop, moed en kracht te geven.
Van kinds af aan heb ik altijd de grote wens gehad om mama te worden. Toen mijn vriend en ik besloten dat een kindje welkom was, hadden wij nooit verwacht dat we zo’n groot avontuur zouden aangaan.
Begin 2015 ontdekte wij dat we zwanger waren. Dolblij natuurlijk en zonder zorgen. Na een aantal weken verloor ik wat oud bloed en wat roze afscheiding. Ik ging als een gek Googlen, waar ik op dat moment niets wijzer van werd. Mijn bloedverlies hield een paar dagen aan en ik nam contact op met de verloskundigenpraktijk. De verloskundige vertelde mij dat het twee kanten op kon gaan, maar zolang ik geen helder rood bloed verloor, hoefde ik mij geen zorgen te maken. Ik stond er toen positief in. Toch bleef het bloedverlies aanhouden en dit veranderde al snel in helderrood bloedverlies. Opnieuw heb ik contact opgenomen met de praktijk en een afspraak gepland voor een echo.
Oh wat was ik zenuwachtig toen we in de praktijk zaten. Ik weet nog goed dat er kort over het bloedverlies werd gesproken en hierna mocht ik direct op de bank gaan liggen. Er werd een inwendige echo gemaakt en inderdaad, er was geen vruchtje meer te zien. Ergens hadden we dit wel verwacht, maar ik had nog een sprankje hoop. Wij gingen de deur uit en zijn lopend naar huis gegaan. Er kwam een klein traantje, maar het leven ging door.
Na dit bezoek zijn we direct naar mijn ouders gereden en vertelden hen dat wij een miskraam hadden gehad. De schok voor hun was erg groot. Ook de rest van onze omgeving reageerde geschokt en het leek alsof zij er meer last van hadden dat wijzelf. Wij hadden al dagen naar de miskraam toegeleefd, maar voor onze omgeving kwam dit uit het niets.
De stempel ‘Polycysteus Ovatiu Syndroom’
Na mijn eerste miskraam bleef mijn menstruatie een half jaar uit. Dit was reden om naar de huisarts te gaan en ik werd doorverwezen naar het ziekenhuis. In mei ging ik naar de huisarts en helaas kon onze eerste afspraak in het ziekenhuis pas in augustus worden gepland. Augustus pas? Het is nu mei! Gaan er weer drie maanden voorbij zonder dat onze wens in vervulling zal gaan. Gelukkig lukte het onze huisarts om de afspraak te vervroegen. Uitgerekend een week voor onze afspraak werd ik ongesteld. De afspraak in het ziekenhuis lieten we wel staan. Na een kort praatje met de gynaecoloog mocht ik met mijn benen wijd op de stoel. Er werd een echo gemaakt en al vrij snel kreeg ik de stempel PCOS (Polycysteus Ovatiu Syndroom). Even kort door de bocht; als je minder dan 8 eisprongen per jaar hebt, heb je PCOS. Ik was al ruim een half jaar niet ongesteld, dus viel ik onder deze groep. Na wat bloedonderzoek kon ik starten met medicatie (Clomid). Deze medicatie zou voor een regelmatige cyclus en dus een eisprong zorgen.
We did it again!
Na viermaal de medicatie geslikt te hebben hadden wij op 5 december weer een positieve test. Yes, we did it again! In mijn hoofd was ik al grote plannen aan het maken rondom de zwangerschap. Een maand later was onze echo gepland in het ziekenhuis. Nog een maand wachten tot de eerste echo? Ik had wel eens verhalen gehoord dat mensen al met zes weken de eerste echo hadden. Dat wilde ik ook! Ik was zo ongeduldig dat ik contact opnam met de verloskundigenpraktijk. Ik legde de situatie uit en benoemde dat we graag met Kerst onze families het goede nieuws wilden vertellen. We mochten op 24 december voor een echo komen. Een aantal dagen hiervoor verloor ik wat roze afscheiding, dus dan schrik je wel en neemt de onzekerheid toe. Bij de verloskundige nam ik weer plaats in de stoel met ontbloot onderlichaam. En ja hoor, een kloppend hartje! Het was zó duidelijk te zien, ons geluk kon op dat moment niet meer op. ’s Avonds vierden wij Kerst bij mijn schoonouders en hier vertelden we vol trots ons heugelijke nieuws. Door de zwangerschap moest ik erg vaak plassen, dus ook die avond. Bij het afvegen weer oud bloed op mijn toiletpapiertje. Ik wilde direct mijn vriend inlichten, maar we waren met de hele familie aan het gourmetten. Hoe doe je dit dan? Ineens werd mijn vreugde omgezet in angst en onzekerheid.
Het kerstcadeau
Tweede kerstdag gingen we naar mijn familie. We gaven mijn ouders cadeautjes die duidelijk moesten maken dat we zwanger waren. Dat ging met een lach en een traan. Ik deelde gelijk onze zorgen. Mijn moeder was erg positief, maar mijn vader moest het allemaal nog maar zien. Diezelfde dag gingen we ook bij mijn zus en zwager op bezoek en ook hen hebben we het nieuws verteld. We hielden ons staande door het kloppende hartje dat toch wel erg goed zichtbaar was op de echo. Die week ben ik ontelbaar vaak naar het toilet geweest om steeds opnieuw de situatie te kunnen bekijken. Mijn schaamlippen waren op een gegeven moment helemaal schraal van het vele afvegen. Helaas kwam er weer helderrood bloed en wist ik dat het mis was. Het nieuwe jaar zijn we letterlijk huilend ingegaan.
De echo
En dan de bevestigende echo. In het ziekenhuis vol zenuwen in de wachtkamer. De een na de ander werd door de gynaecoloog opgehaald. Wij hadden een andere arts, dus we wisten ook niet goed op welk gezicht we moesten letten. Na een uur vol zenuwen, zweethandjes, buikpijn en heen-en-weer gewiebel stapte mijn vriend naar de balie. Direct daarna werden we opgeroepen en al snel werd duidelijk dat ze ons vergeten was. En dan weer die echo: mijn baarmoeder was leeg. De tranen kwamen al snel en ik weet nog goed dat de gynaecoloog mij zo positief vond omdat ik had gezegd: ‘wel fijn dat mijn lichaam steeds zelf het vruchtje opruimt’.
Gastblogger – heeft 162 verhalen geschreven.
Wil jij ook schrijven voor Vriendinnen Onder Elkaar? Stuur dan een mailtje naar [email protected].
