Ja, en dan ben je ineens al 5 jaar verder en heb je het gehele traject in Leiderdorp al achter de rug. Dat was het moment dat de diagnose gesteld werd: vervroegd in de overgang. Hoe dan? Nu al? Waarom?
Maar vooral: en nu? Na al die tijd op alle vragen ‘nee’ te horen te krijgen, werd nu onze vraag ‘maar wat kunnen we nog wel doen?’ beantwoord. Een laatste antwoord was eiceldonatie in Spanje. Tot we op een dag vernamen dat er ook een centrum geopend was in Leiderdorp. Het Medisch Centrum Kinderwens.
Kans!
Hoewel we vrijwel niks wisten over eiceldonatie, konden we op dat moment een gat in de lucht springen. Tóch nog een kans! Nadat we ons hadden ingelezen met de weinige informatie voor handen, hebben we ons aangemeld voor het traject. Na een korte wachtperiode werden we opgeroepen voor een intake. Door middel van een vragenlijst, een gesprek met de arts, vele onderzoeken en uiteindelijk een gesprek met een psycholoog leerden ze wie wij waren. Binnen 2 weken zouden we vervolgens bericht krijgen of we geschikt waren om deel te nemen aan het traject.
Groen licht
Yes! 2 weken later kregen wij het heugelijke nieuws dat we in aanmerking kwamen voor eiceldonatie. Direct werd vermeld dat er een aardige wachtlijst was, maar we waren al zo lang aan het wachten dat het ook niet meer uitmaakte. Na bijna een jaar kregen we een oproep. We stonden op de wachtlijst voor zowel een Poolse als een Nederlandse donor. Dit kon weer tijd schelen in de wachttijd op een donorvoorstel. Voor we het wisten was er een donorvoorstel en het was een donor die aardig in de buurt kwam met de uiterlijke kenmerken van mij. Genetisch zou het natuurlijk niet op mij kunnen lijken, daarom werd daar erg veel rekening mee gehouden. Voor mij was dat niet zo’n issue. Als het maar gezond is en als we onze wens maar kunnen verwezenlijken, was onze voornaamste zorg.
Het traject
Omdat ik zelf geen eicellen heb, heb ik het traject van zelf injecteren niet hoeven doen, dat deed onze donor. Nog steeds heel veel bewondering voor haar, ook al weten we niet wie het geweest is. Wel kregen we een flinke lading medicijnen mee. Veel hormoontabletten en na de tussentijdse echo dolblij dat we hoorden dat alles er zeer goed uit zag en de terugplaatsing ongeveer 5 dagen later werd ingepland. In die tussentijd werd de dosis hormonen nog flink opgeschroefd. En toen was daar eindelijk de terugplaatsing. Nog nooit zo nerveus geweest, maar wat een bijzonder moment. Het idee dat je als het ware je baby op komt halen en die zal gaan dragen. Ik vond de wachtweken de bijzonderste momenten en genoot er van. Het gevoel dat ik toch een soort van zwanger was, is onbeschrijfelijk.
Topteam
Die momenten hebben we in totaal 3 keer mogen meemaken wat helaas wel resulteerde in geen doorgezette zwangerschap. Het gevoel van blijheid en op een zogeheten roze wolk werd na 2 weken veranderd in een flinke donderwolk als het weer misging. We wisten dat we slechts 3 embryo’s hadden en dus 3 terugplaatsingen hadden en dat het bij of goed of slecht bericht hierna zou ophouden. Het is keihard maar wel de realiteit. Na de 3e keer dat het misging viel er toch een stressgevoel van onze schouders af. Ons verdriet maakte plaats voor trots. Trots op wat we gedaan hadden en wat we samen hebben doorstaan. Het was een heel bijzonder traject en als het ooit nog een keer mag en kan in Nederland zouden we het zo weer doen. Het klinkt als een cliché maar we zijn er zeker sterker uitgekomen. Wat een topteam samen! En ook al is het helaas bij ons niet gelukt, ik heb wel 6 weken het gevoel gehad een ‘soort van zwanger’ te zijn mogen ervaren. Dat gevoel pakt niemand ons meer af! Dus al met al; als je de vervroegde overgang in gaat? Wat fijn dat er eiceldonatie bestaat!
Gastblogger – heeft 162 verhalen geschreven.
Wil jij ook schrijven voor Vriendinnen Onder Elkaar? Stuur dan een mailtje naar [email protected]
