Het zit er bijna op voor mij, nog een paar dagen afspraken en dan begint mijn zwangerschapsverlof. En daar kijk ik wel naar uit. De laatste dingetjes inkopen, en nog even volop aandacht voor de andere kinderen.
Een leugentje om bestwil
Maar ik ga mijn werk ook wel heel erg missen. De gesprekken met de blijde, soms wat vermoeide en misselijke deelneemsters. De onzekere mannen, de opscheppende mannen. Samen blij en ontroerd zijn bij een zwangerschapstest. Soms ging het mis maar mocht ik een paar maanden later gelukkig weer op bezoek komen. Wat heb ik veel respect voor al die stoere vrouwen die hele trajecten door moesten, voor wie het niet allemaal zo vanzelfsprekend is gegaan. En dan toch meedoen, hoe spannend het ook is. Hoe je weer vertrouwen in je lichaam moet krijgen. Ik ga heel veel fijne gesprekken missen met zo nu en dan een kopje koffie of thee… Alhoewel ik dat de laatste tijd toch maar afsloeg door een groeiende buik die steeds meer plaats van mijn blaas innam. De snelle gesprekjes omdat er ineens onverwacht een moeder of een buurvrouw kwam binnenvallen. Of de gesprekjes dat ik ineens een medewerkster van de bank was, of van een schoonmaakparty of een collega die werkspullen kwam brengen.
Buurtbarbecue
Deelneemsters die het fijn vonden dat ik discreet langskwam, maar ook deelneemsters die het wel van de daken wilden schreeuwen. De uitnodiging voor de buurtbarbecue die in volle gang was heb ik maar afgewezen, al was wel erg gezellig dat de hele buurt op de hoogte was van mijn komst en iedereen voor de ramen stond tijdens de hCG-test. De honden die je blij begroeten en tijdens het gesprek met allemaal speeltjes aankomen omdat ze graag willen spelen zijn ook leuk, en misschien nog leuker, de katten die je compleet negeren, maar die je wel uit je tas moet plukken omdat ik anders wel erg veel katten zou hebben onderhand. De aanwezigheid van broertjes en zusjes die nog geen flauw idee hebben wat ze boven het hoofd hangt of juist de wat oudere broertjes en zusjes die de spreekwoordelijke kleine potjes met grote oren zijn en waar het juist een uitdagend gesprek werd om de sleutelwoorden zoveel mogelijk te vermijden.
Toekomst
Gelukkig weet ik dat ik over een maand of 4 weer lekker aan het werk mag, want gelukkig blijven er genoeg vrouwen meedoen die het andere stellen gunnen om ook dit geluk te ervaren. En ikzelf ga over een paar weekjes wederom dit geluk ervaren, waarvan ik weet dat het voor zoveel een wens is, en ik hoop dat dankzij Moeders voor Moeders en al haar deelneemsters voor iedereen deze wens ook snel in vervulling zal gaan!
Gastblogger – heeft 162 verhalen geschreven.
Wil jij ook schrijven voor Vriendinnen Onder Elkaar? Stuur dan een mailtje naar [email protected].
