Sterk.. Ik zag mezelf altijd als een sterk persoon, iemand die het niet nodig vond om over gevoelens te praten. Tot mijn vierde miskraam, tot de grond weer onder mijn voeten vandaan werd gehaald. Ook ik viel; de boosheid, pijn en het onbegrip.. een sneltrein van emoties en ik had ze niet meer onder controle, ik viel hard.
Wij zijn allebei geen praters, en ook maar weinig mensen wisten hier van af. Maar ik zocht hulp bij een coach, die mij leerde praten en mijn gevoelens te uiten, want die mogen er zijn en zijn niks om voor te schamen. Toch blijft dat moeilijk, jezelf kwetsbaar opstellen en ook de opmerkingen van; je heb toch al een kind, laat het los of je moet er niet aan beginnen. Ja, ik heb al een prachtige dochter, waar wij heel dankbaar voor zijn, maar dat neemt mijn wens niet af. Die blijft.
Waarom? Dat vroeg ik me elke dag weer af. De huisarts zei ik me maar moest neerleggen bij het feit ik geen kinderen meer kon krijgen, lekker makkelijk gezegd en dat maakte me nog bozer. Ik wist zeker dat er wat was, en ik kreeg gelijk. Na onderzoeken in het LUMC kwam eruit dat ik trombofilie heb, een afwijking aan mijn stolling met de kans op herhaalde miskramen. BAM, daar was mijn antwoord.
Werd het makkelijker? Nee. Ze kunnen ons laten meedoen aan een onderzoek, maar er zijn nog geen resultaten van. Maar toch doen we mee, want ook al is er een kleine kans dat de vrucht blijft zitten, er is een kans. Een kans op een tweede wondertje, want dat zal het zijn, net zoals ons eerste wonder.
I wont give up.
En mocht het uiteindelijk niet meer lukken, dan kan ik wel zeggen dat ik er alles aan heb gedaan. Samen met mijn vriend, mijn allergrootste maatje, mijn steun, samen zijn we sterk. Maar nu eerst zwanger worden, want door alle stress wil dat ook nog niet zo lukken.
Gastblogger – heeft 162 verhalen geschreven.
Wil jij ook schrijven voor Vriendinnen Onder Elkaar? Stuur dan een mailtje naar [email protected]
