Op mijn 18e ontmoette ik de liefde van mijn leven. Maanden gingen voorbij en al meerdere keren aan vriend (inmiddels mijn man) mijn kinderwens laten horen. Hij wilde wachten, ons huurhuis was weinig kindvriendelijk.
Op mijn 21e kreeg ik na het vrijen last van bloedingen. Ik dacht dat het te maken had met mijn spiraaltje, maar ik ging toch maar even langs de dokter. Toen de uitslag van mijn uitstrijkje binnen was, moest ik langskomen voor de resultaten. Je weet dan diep van binnen dat het waarschijnlijk niet in orde is. Bij binnenkomst mocht ik gelijk doorlopen, de dokter zei met een serieus gezicht dat ik met spoed naar het ziekenhuis moest omdat ik waarschijnlijk baarmoederhalskanker zou hebben.
Binnen een week zat ik in het ziekenhuis en na twee weken moest ik terugkomen. De uitslag was Pap 3bcin 3 en deze moest weg worden gehaald. Je bent 21 en er vliegt van alles door je hoofd…
Zou het ooit lukken?
Op de operatiekamer werd een deel van mijn baarmoederhals weggehaald en het was de vraag of we ooit kinderen zouden kunnen krijgen. Vijf jaar stond ik onder streng toezicht omdat er iedere 6 maanden een nieuw uitstrijkje gemaakt moest worden. Inmiddels was ik 22 geworden en wilden we wel heel graag kindjes. Na een jaar proberen was het nog niet gelukt.
Op naar het ziekenhuis voor onze kinderwens. En daar kwamen we in het ’traject’. Ik werd binnenstebuiten gekeerd maar daar kwam weinig uit. Ondertussen kreeg mijn man zijn diagnose; verklevingen en weinig zwemmers. Eigenlijk moesten we met zijn slechte uitslagen door naar het icsi traject, maar zelf wilden wij met iui starten. We hebben een goed gesprek gehad met de ivf arts en zij stond achter ons. We mochten eerst met iui beginnen.
Nog één gezamenlijke test: vrijen op de avond voor de afspraak. Nou dat was geen pretje! Maar we wilden graag een kindje dus dat doe je dan maar. Er werden helaas geen levende spermacellen gevonden, dit was het gevolg van de operatie op mijn 21e. Mijn slijm was zo agressief geworden dat deze de spermacellen vermoorden, tranen met tuiten liep ik het ziekenhuis uit.
Het was definitief. Wij zouden niet zomaar zwanger worden.
Onze eerste keer iui
Wat een hel! Echo na echo na echo na ovulatietest na ovulatietest. Manlief moest thuis in een potje zijn sperma opvangen, natuurlijk het verre van romantisch. Met het spermapotje onder mijn oksel snel naar het ziekenhuis. Daar sta je dan, met het sperma van je man, mensen kijken je aan: want wat heb jij nou in je handen?
Gelukkig zag de vrouw achter de balie mijn nerveuze gezicht en nam snel het potje aan. Ik moest in de middag terugkomen voor de inseminatie. Daar lig je dan met een arts en 2 verpleegkundigen om je heen. Gelukkig waren ze erg lief. De inseminatie was gelukt, nu moest ik twee weken wachten. Vreselijk lang. En helaas… ongesteld.
Positief gesteld op naar volgende maand… En de maand daarna en de maand daarna. Maar er gebeurde niks. Daarbij kreeg mijn man een longontsteking met koorts waardoor zijn zaad zo slecht was dat we 2x 6 maanden moesten wachten. Inmiddels liep onze relatie erg stroef en praten deden we bijna niet meer. Onze wens kwam maar niet uit en wij beschuldigden onszelf. Hij moest maar een andere vrouw zoeken want ik kon het hem niet geven. Zijn wens kon ik niet in vervulling brengen, en ruzie na ruzie besloten we een pauze in te lassen. Een pauze in onze relatie! Gelukkig kwamen we er snel achter dat we dit niet wilden. Maar de last dat het niet lukte kwam ons steeds zwaarder te liggen. Inmiddels was ik 26 en mochten we aan onze laatste iui-poging beginnen, als deze poging niet zou lukken dan moesten we over op ivf. Maar we wisten beiden dat de kwaliteit van het zaad zo laag was dat we over moesten op icsi.
2 weken gingen voorbij
Ik was moe en ik had pijnlijke borsten, ik zou vast en zeker ongesteld worden want dit waren de maandelijkse klachten. Toch deed ik een test omdat ik inmiddels 1 dag over tijd was. De test was positief! Ik kon het niet geloven! Eindelijk na 5,5 jaar was ik dan echt zwanger? Na 3 testen durfde ik pas echt blij te zijn! Toen ik 6 weken zwanger was heb ik Moeders voor Moeders gebeld. Ik moest van mijzelf meedoen om andere moeders te helpen met dit hormoon.
Inmiddels hebben wij een gezonde zoon van 2,5 jaar en zijn wij volop bezig in het iui traject voor een 2e kindje.
Gastblogger – heeft 162 verhalen geschreven.
Wil jij ook schrijven voor Vriendinnen Onder Elkaar? Stuur dan een mailtje naar [email protected].
