Lieve Ellen,
Toen mijn zus zwanger was van haar tweede kindje heeft ze geprobeerd mij intens mee te laten genieten. Ik mocht mee naar de pretecho – waar ik niks van snapte omdat ik het nog nooit had meegemaakt – en ik mocht aan haar buik voelen.
In 2015 ben ik samen met mijn zus en moeder naar de negenmaandenbeurs geweest. De beurs maakt reclame dat deze ook voor vrouwen is ‘die zwanger willen worden’. Dat kan ik niet beamen, het is juist erg confronterend om overal zwangere vrouwen te zien. Bij Moeders voor Moeders heb ik een geboortegids gewonnen. De gids heb ik inmiddels al heel vaak doorgelezen, maar ik vraag me af of ik ooit iets aan de informatie heb. Mijn zus was ook deelneemster voor Moeders voor Moeders. Zo’n bijzonder idee dat er van haar plas medicijnen gemaakt zijn die ik ook ga gebruiken! Heb jij meegedaan met Moeder voor Moeders? Hoe was het om je urine op te moeten vangen? Of was dit een schrikbeeld voor je?
Behandeling
Zwangeren kunnen uitkijken naar de geboorte en daarna vliegt de tijd! Voor je het weet is je kindje een week, een maand of zelfs een jaar oud. Wij moeten nu al een tijd aftellen voor we weer iets kunnen ondernemen. Mede omdat we een overstap hebben gemaakt van ziekenhuis, niet in alle ziekenhuizen zijn alle behandelingen mogelijk. Dit betekent opnieuw een intakegesprek, nieuwe artsen, nieuwe benaderingen en vooral veel afwachten. En juist dat wachten is vreselijk moeilijk. Deze maand beginnen wij aan onze eerste ICSI-poging. Het is onze laatste kans en het gaat dan om een reageerbuisbaby. De artsen hebben een spontane zwangerschap uitgesloten. Dat maakt het vrijen in elk geval weer leuk want de druk is ervan af. Aan de andere kant is ICSI onze enige kans op een zwangerschap. No pressure…
Volhouden
Je vroeg mij hoe ik het volhoud, dit heftige traject van hormonen spuiten en vallen en opstaan. Lieve Ellen, je hebt geen keus! Het alternatief is geen traject en geen kindje of wel een traject met de mogelijkheid een kindje te krijgen. Je moet dus incasseren, ellendig lang wachten, vaak naar het ziekenhuis voor echo’s, bloedprikken, medicijnen nemen waar je depri van wordt. Als de wens groot genoeg is doe je het gewoon. Je stelt geen vragen, je denkt er niet teveel over na, met het einddoel voor ogen ga je door. Dat is niet altijd makkelijk, sommige dagen wil ik de hele dag huilen en vraag ik me af ‘Waarom?’. Het hele traject kost zo veel energie, maar dan zegt mijn man: “Straks houden we ons kindje vast” en denk ik, ‘ja daarom doe ik dit!’ Omdat ik zo graag een kindje wil is dat het allemaal waard. Een zwangerschap is een wonder. En ik hoop zó dat ik een wonder mag beleven!
Geen garantie
Soms hoor ik een stemmetje “er zijn geen garanties”. De ene keer kan ik daar beter tegen dan de andere keer. De wetenschap kan heel veel maar bij slechts 20% slaagt een behandeling. Ook is er grotere kans op miskramen. De tijd die we nu ingaan is veel spannender dan de 2 jaar hiervoor. Het is een periode waar veel mis kan gaan en de spanning blijft hoog de komende vier maanden. Wat als het niet lukt? Als ik na al die hormonen nog steeds met lege handen sta. Je moet positief blijven maar dat is erg lastig. Er is niet aangetoond dat kinderen met een behandeling meer kans op een afwijking hebben, maar durf ik na zo’n traject een test op afwijkingen te doen?! Heb jij dit ooit overwogen of gedaan?
Lieve Ellen, ik hoop dat jij net als ik de zorgen een plekje kan geven en ook van de mooie dingen kan genieten!
Lieve groet, Nienke
Lieneke – heeft 3 verhalen geschreven.
