Nienke en Ellen zijn oude vriendinnen en elkaar weer tegen het lijf gelopen na jaren zonder contact. Nienke is wensmama en Ellen moeder van twee kinderen. Omwille van hun verschillende situaties hebben ze besloten contact te houden en ervaringen te delen en van elkaar te leren. Dit is de tweede brief van Nienke aan Ellen, volgende week lees je Ellens brief aan Nienke.
Lieve Ellen,
Wat bijzonder dat je in een vruchtbaarheidskliniek werkt. Jij komt daar natuurlijk de meest uiteenlopende verhalen tegen. Net als ons allemaal verhalen over hoop.
Niemand hoeft zich schuldig te voelen over het feit dat zij wel zwanger is of kinderen heeft, terwijl dat bij mij niet het geval is. Dat zijn van die dingen waar je niets aan kunt doen. Ik zou het heel erg vinden als het onderwerp kinderen vermeden zou worden. Je moet toch ook trots kunnen vertellen over wat je kleine spruit nu weer gedaan of bereikt heeft! Er moet alleen meer zijn dan dat. Ook ruimte voor iets anders en dat hoeft niet eens per se mijn gevoel daarover te zijn. Maar even praten over een vakantiebestemming zonder wat er te doen is voor kinderen is al een opluchting.
Kinderwens
Sinds ons huwelijk in 2014 hebben wij een kinderwens, ik slikte de pil en besloot wat ik nog had liggen op te maken en daarna te kijken hoe het ging. Natuurlijk hoop je dan snel zwanger te worden, maar dat was niet zoals het ging. Nichtjes werden zwanger, mijn zusje werd zwanger van nummer 2 en wij hadden niets. In het begin denk je dat je geduld moet hebben. Dat zegt ook iedereen tegen je. Je moet er niet zoveel aan denken. Maar probeer het maar eens uit te schakelen. Als je dan te horen krijgt dat er een vruchtbaarheidsprobleem is, is de klap enorm. Ik hield er rekening mee, maar het was niet het nieuws dat ik wilde horen.
Drang
Vorig jaar ging ik met een nichtje carnavallen. Zij was op dat moment zwanger en zei toen voor de grap: ‘Ik laat iedereen die aan mijn buik zit een euro betalen!’, dat had ze moeten doen, dan was ze aan het eind van de avond een stuk rijker geweest. Ik vind het bijzonder dat mensen de drang hebben om aan iemand anders’ buik te zitten. Dat is een heel intiem iets. Dat je van buiten kan voelen dat er een mensje binnen zit. Hoe voelde jij je? Was je misselijk of had je juist weinig klachten? Wanneer voelde jij je kindje? Was er iemand bij je? En wanneer voelde je partner jullie kindje voor het eerst?
Heb jij ook last gehad van nesteldrang? Het klinkt misschien gek, maar ik heb daar al last van. Misschien is het een soort compensatie. Ik draag geen kind dus moet ik zorgen dat de rest vast op orde is. Toch bestaat er een kans dat er nooit een kindje komt. Dat is een lastige gedachte! De vraag hoe ik mijn leven moet invullen als ik geen kindje krijg schuif ik voor me uit. Mijn man en ik praten er wel eens over, maar we hebben geen idee wat we dan moeten doen. Samen oud worden is leuk, maar wat doe je dan in de tussentijd? We kunnen er wel eens grapjes over maken. Maar meestal heerst er verdriet over die gedachte. Dat mijn schoonouders dan misschien nooit opa en oma worden! En wie komt er dan op visite als jij bejaard bent?
Iedereen heeft een bepaald plaatje van het leven. Je gaat naar school, doet een opleiding, vindt werk, vindt een partner, daarna een huis en daarna een kind. Je wilt graag aan dat plaatje voldoen, maar mensen verwachten dat ook. Ik hoor wel eens van mensen die bewust kinderloos zijn dat ze onbegrepen zijn. Ze voldoen niet aan het verwachtingspatroon. Ik had zelf ook een plaatje in mijn hoofd en hoewel de praktijk er absoluut niet uitziet als het plaatje wat ik verwacht had, zou ik het heel erg vinden als er geen kindje komt.
Handleiding
Hoewel mijn man en ik goed kunnen praten blijft dit een lastig traject. Je hoort wel eens dat je iemand echt leert kennen tijdens een verbouwing of vakantie. Dat hebben we al meerdere keren perfect doorstaan. Dit traject is van een heel ander niveau. Je probeert iemand te troosten terwijl je zelf verdriet hebt. Je wilt iemand geruststellen maar weet niet hoe. Iemand noemde het afsluiten van een kinderwens een rouwproces. Maar hoe is het als je nog in dat traject zit? Je leven wordt er soms door overheerst. Je krijgt zelfs te horen: “Nu wordt het sterk aangeraden om te vrijen”. Ze willen het geen moeten noemen, maar je voelt wel druk. Al het spontane is eraf. Net zoals er geen handleiding is voor het opvoeden van je kind, is er ook geen handleiding hoe om te gaan met onvruchtbaarheid. Honderden tips zijn er te vinden en je moet gewoon uitzoeken wat bij jou past.
Dat lijkt me zo lastig aan het ouderschap. De juiste keuzes maken tussen alle adviezen. Ik ben blij dat jij me wilt vertellen hoe jij dat allemaal doet.
Lieve groet, Nienke
Lieneke – heeft 3 verhalen geschreven.
