Twee mooie dochters. Een van vijfenhalf, een van tweeënhalf. Ons gezin is gezellig en in balans. Maar toch twijfel ik. Willen we nog een derde kindje?
Drie?
Sinds de geboorte van mijn jongste dochter tweeënhalf jaar geleden, twijfel ik. Iets wat in de zwangerschap ontstond. Want ondanks alle kwaaltjes, genoot ik intens van het kleine meisje dat groeide en groeide in mijn buik. Haar schopjes tegen mijn hand als ik wakker werd. Haar draaiende kontje tijdens vergaderingen op het werk. Haar hikjes die me wakker maakten midden in nacht. Ik kon me niet voorstellen dat dit mijn laatste zwangerschap zou zijn.
Twee!
Maar waarom niet? Toen ik 15 jaar geleden verkering kreeg met mijn man en we tijdens een van onze dates het hadden over hoeveel kinderen we ooit zouden willen, was ons antwoord identiek: twee! Omdat we beiden komen uit een gezin van vier? Misschien.
Honymoonbaby
Na 9 jaar verkering trouwden we en ik raakte op huwelijksreis zwanger van onze eerste dochter. Ik plaste trouw 10 weken lang voor Moeders voor Moeders – want mijn geluk wilde ik absoluut delen – en beviel na een voorspoedige zwangerschap van een gezond lief meisje. En na anderhalf jaar van ups en downs die horen bij een jong gezin, begon het weer te kriebelen. Het voelde goed om voor ons tweede kindje te gaan. Opnieuw raakte ik weer vrijwel direct zwanger. Wat fijn! En natuurlijk gaf ik me weer op voor Moeders voor Moeders en al snel stonden de bekende blauwe kratjes wekelijks voor de deur. Maar toen ging het mis….
Ons tweede kindje
Met 10 weken was er geen hartje op de echo. Ik zou dit kindje verliezen. Twee weken liep ik nog rond met het vruchtje, maar mijn lichaam stootte het niet zelf af. Op de dag van de curettage verloor ik – ik vermoed door de voorgeschreven medicijnen – toch thuis ons tweede kindje.
11 maanden verdriet
Ik beleefde een intense periode van rouw, pijn, verdriet. Niet alleen geestelijk ging het niet goed met me, ook mijn lichaam liet me in de steek. Ik kon nog steeds de klok gelijk zetten op mijn menstruatie die regelmatig iedere 28 tot 30 dagen kwam, maar vloeide vervolgens bijna 3 weken achter elkaar. Bijna een jaar lang leefde ik onder een donkere sluier van onzekerheid. Zou ik niet nog eens moeder worden? Tot ik na 11 maanden opnieuw zwanger werd.
Angst
Deze derde zwangerschap durfde ik niet mee te doen aan Moeders voor Moeders. Uit angst het kindje opnieuw te verliezen, duldde ik de eerste weken geen dingen om me heen die een prilzwangere heeft. We vertelden het niet aan onze ouders, ik schreef me niet in voor dingen als Berichtje uit je Buik, ik durfde niet na te denken over wat het zou gaan worden.
Hoop
Een vroege echo met 7 weken toonde een kloppend hartje. In mijn hoofd hield ik reserve en dus vertelden we de buitenwereld nog niks, maar in mijn hart flikkerde een sprankje hoop. En met iedere volgende, positieve echo groeide mijn zelfvertrouwen. Pas met 14 weken durfde ik het nieuws te delen. Er was opnieuw een kindje onderweg! Ook onze tweede dochter kwam gezond ter wereld.
Dit vindt hij
Voor mijn man is het geen moeilijk keuze. Nee, er komt geen derde kindje: “We hebben twee gezonde en prachtige dochters!” Stiekem kan ik me enorm in al zijn argumenten vinden. Twee kindjes is praktischer dan drie. Ons huis heeft drie slaapkamers. En al hebben we een ruime zolder en is mijn man erg handig, een complete verbouwing zien we beiden niet zitten. Er passen twee autostoeltjes op de achterbank van onze auto. Of, straks wordt het een jongen, dan moeten we alle kleertjes nieuw kopen. En speelgoed. Nog anderhalf jaar, dan zit de jongste ook op school en krijgen we weer wat meer tijd voor onszelf. Geen luiers meer, geen slapeloze nachten.
Lot
Maar toch… Toch wil ik alle opgeslagen babyspullen op zolder nog niet op Marktplaats zetten. Want als het lot beslist dat ons gezin toch ooit uit vijf zal bestaan, dan is dat kleine wondertje meer dan welkom!
Gastblogger – heeft 162 verhalen geschreven.
Wil jij ook schrijven voor Vriendinnen Onder Elkaar? Stuur dan een mailtje naar [email protected].
