Nienke en Ellen zijn oude vriendinnen en elkaar weer tegen het lijf gelopen na jaren zonder contact. Nienke is wensmama en Ellen moeder van twee kinderen. Omwille van hun verschillende situaties hebben ze besloten contact te houden en ervaringen te delen en van elkaar te leren. Dit is de brief van Ellen aan Nienke, die vorige week schreef.
Lieve Nienke,
Wat ontzettend leuk om na al die jaren weer contact met jou te hebben! Zo leuk om je weer een keer gezien te hebben en wat fijn dat we nu via de mail contact kunnen onderhouden. Goed om te horen dat alles goed gaat met jouw mooie familie. Met mij gaat inderdaad alles goed en ik geniet volop van mijn gezin. Terwijl ik dit typ bekruipt me al een licht schuldgevoel. Hoe kan ik nu vrij vertellen over mijn kinderen terwijl ik weet dat jij al zo lang wacht om jullie kinderwens uit te laten komen?
Je schrijft dat je oprecht blij bent voor iedere zwangerschapsaankondiging in je omgeving. Meid, wat moet dat keer op keer slikken zijn voor jou. We komen allemaal in de fase dat iedereen om je heen zwanger raakt. Ik kan me niet voorstellen hoe moeilijk dit voor jou moet zijn.
Het toeval wil dat ik al jaren werkzaam ben in een vruchtbaarheidskliniek. Dat 1 op de 6 stellen verminderd vruchtbaar is, is mij dus welbekend. Ik maak het hele traject mee. Het intakegesprek, de vele vaginale echo’s, de hormoonprikken en de vaak vervelende behandelingen. Alles voor dat ene ultieme doel. Om zelf eindelijk die zwangerschapsaankondiging te mogen doen. Ik vind jullie zo volhardend en ontzettende doorzetters. Het is nogal wat om maand na maand die teleurstelling te moeten verwerken. En dan inderdaad die opmerkingen uit je omgeving. Mijn werk heeft mij ervan bewust gemaakt dat het niet vanzelfsprekend is dat je zwanger mag raken. Helaas heeft niet iedereen dat besef. Ik hoor de vragen al opkomen: ‘Némen jullie niet snel een kind?’, ‘Weet je wel hoe het moet?’, ‘Wordt het niet eens tijd voor kinderen?’ Hoe pijnlijk!
En om antwoord te geven op jouw vraag: ja, je krijgt ook heel pijnlijke vragen en adviezen als je zwanger bent. ‘Is het er echt maar één?’, ‘Joh, je bent wel dik geworden!’, ‘Je gaat zeker bijna met verlof (met 22 weken)’. ‘Wat een dikke benen zeg, hou je zoveel vocht vast?’ En de ergste: ‘Weet je wel hoeveel pijn zo’n bevalling doet?’ Je wordt ook een soort van publiekelijk bezit als je met een dikke buik rondloopt. Dan denken mensen ook dat ze van alles mogen zeggen. En aan je zitten. Ongevraagd.
De vraag in welk standje ons kind verwekt is, heb ik gelukkig nooit gehoord. Maar ik kan me voorstellen dat er mensen rondlopen die niet schromen om dit te vragen. Zoals vragen aan wie het ligt. Alsof dat relevant is. Bah, ik vind het zo naar dat je daarmee moet dealen. Ze weten niet wat zo’n vraag kan aanrichten.
Na het lezen van je brief was ik nogal emotioneel. Dat komt omdat ik zelf moeder ben in hart en nieren. Om te lezen dat het bij jou niet lukt vind ik zo ontzettend verdrietig. Omdat ik ook weet wat je nu mist. Ik leef met je mee en ga zo hopen dat je behandelingen snel resultaat zullen opleveren.
Heel graag wil ik ook alles van jou weten. Hoelang heb je een actieve kinderwens? Hoe sterk is die wens aanwezig? Bepaalt het je hele leven of kun je het soms ook even ‘aan de kant zetten’? Hoeveel druk zet het op je relatie?
Lieve Nienke, laten we veel schrijven. Ik ga je alles vertellen over zwanger zijn, het moederschap en de vele ups en downs van het opvoeden. Ik vind het zo mooi van je dat je er voor open staat om ook mijn verhalen te horen.
Weet dat ik er voor je ben en dat ik intens met je meeleef.
Lieve groet, Ellen
Ellen is gastblogger voor Prachtige Mama’s
Ellen – heeft 3 verhalen geschreven.
