Vanaf het moment dat manlief en ik klaar waren voor de komst van een kleintje, zijn wij hier altijd open over geweest. Wij waren van mening dat je geen geheimen hoeft te hebben tegenover vrienden en familie over zo’n onderwerp. Zij kunnen er voor je zijn in tijden van vreugde, maar uiteraard ook in tijden van verdriet. Ik hield er geen rekening mee dat de gewenste zwangerschap lang zou uitblijven en ik had dus ook niet nagedacht over de complexiteit rondom ongewenst kinderloos zijn en mijn omgeving.
Dat doet pijn
Ik denk dat wij zo’n vijf of zes maanden ‘bezig’ waren toen ik voor het eerst geconfronteerd werd met de schaduwzijde van open-zijn over je kinderwens. Mensen in onze omgeving begonnen wat ongeduldig te worden. “Is het al raak?” of “Wanneer nemen jullie nou eens een kindje?” waren opmerkingen die voorbij kwamen. Nog steeds open over onze wens, gaven wij aan dat wij druk aan het oefenen waren en hoopten op een zwangerschap. Vervolgens werden wij ongevraagd voorzien van adviezen. “Lekker veel seks hebben, dat werkte bij ons ook!” of “Je moet er niet zoveel mee bezig zijn, dan lukt het toch niet”. Auw, vooral die laatste deed pijn. Langzaam maar zeker werden manlief en ik stiller en geslotener. Het doet pijn als andere mensen een mening geven over zo’n gevoelig onderwerp. Op elke verjaardag voelde het alsof er werd gekeken naar mijn platte buik. Mijn drinkgedrag werd in de gaten gehouden. Drinkt ze wijn of drinkt ze fris? En uiteraard werden we weer voorzien met goede verhalen. “De tante van de buurman van mijn broer…”.
En toen werd het stil
Naarmate de maanden verstreken en de zwangerschap uitbleef, werden gesprekken over zwangerschappen en baby’s steeds ongemakkelijker. Ik had niet altijd zin in vrolijke babypraat met vrienden die inmiddels ouders waren geworden. En deze vrienden vonden het ook moeilijk om erover te praten omdat zij wisten dat wij zo’n diepe wens hadden. En toen werd het stil. En het bleef stil. Er werden geen vragen meer gesteld. Er werden geen adviezen meer gegeven. Er leek geen interesse meer te zijn in onze kinderwens. En dat deed ook pijn. Vreselijke pijn. Iedereen ging door met zijn of haar leven, er werden baby’s geboren en gezinnen uitgebreid en wij? Wij stonden nog steeds op hetzelfde punt als voorheen.
Weer ongesteld
Door je eigen verdriet wordt het steeds lastiger om er objectief naar te kijken. Ik begon mijzelf verwijten te maken. Ik dacht: ze zien mij zeker als zeikerd. Een wanhopige vrouw die niet zwanger kan raken en daardoor niet blij kan zijn voor een ander. Ik dacht dat mensen mij veroordeelden als ik een wijntje pakte op een verjaardag en ik wilde het liefste schreeuwen dat ik wéér ongesteld geworden was en dus wel een wijntje verdiende.
Emoties
Het is een moeilijke, zware en confronterende tijd geweest. Je weet dat je omgeving het goed bedoelt. Je weet dat het ook deels je eigen emoties zijn die ervoor zorgen dat het zo voelt. Je weet dat sommige mensen het gewoonweg niet begrijpen, omdat zij zelf niet zoiets hebben meegemaakt. Het is ook verwarrend voor je omgeving. Het ene moment voel je je prima, kan je heerlijk kletsen over zwangerschappen en baby’s, en het andere moment begin je al bijna te huilen bij het zien van een babyfoto op Facebook.
Mijn advies
Wellicht is het ook niet zozeer dat ik begrip zocht. Het is fijn als mensen informeren naar de situatie zonder daarbij gelijk een oordeel of advies aan mee te geven. Het is fijn als mensen de conclusies van de huisarts of gynaecoloog niet meteen in twijfel trekken door te insinueren dat zwanger worden tussen je oren zit en niet tussen je benen. Zeg gewoon eens: “Wat rot voor jullie”. Het is heel fijn als de omgeving jouw kinderwens én jouw verdriet erkent.
Gastblogger – heeft 162 verhalen geschreven.
Wil jij ook schrijven voor Vriendinnen Onder Elkaar? Stuur dan een mailtje naar [email protected].
