Sommige vrouwen weten al van jongs af aan dat zij graag moeder willen worden. “Hoe eerder, hoe beter” heb ik vriendinnen zelfs horen zeggen. Ik keek hen altijd vol ongeloof aan, want dit gevoel kende ik totaal niet. Ondertussen ben ik, Eva, net de dertig gepasseerd en gaat er een wereld aan emoties en gevoelens voor me open.
“Kinderen” vond ik, zolang als ik mij kan herinneren, een vies woord. Baby’s vond ik er maar raar uitzien en enthousiast gillende kleuters haalden de minst charmante kanten in mij naar boven. Een kindervriend zou ik mijzelf dus nooit noemen. Tegelijkertijd leek het wel of zij mij juist het einde vonden. Kleine kinderen gaven altijd hun speelgoed aan mij en probeerden mij hun nieuwe speelmaatje te maken. Blijkbaar zagen al die kleine mensjes al iets in mij wat ik zelf nog niet zag (of beter gezegd, nog niet wilde zien). Ik ben namelijk een enorm emotioneel mens. Liefde geven en meeleven met iedereen om mij heen is voor mij normaal. Met gemak cijfer ik mezelf weg om iemand die ik lief heb zich even beter te laten voelen. Een hart vol liefde heb ik dus altijd al gehad, maar voor kinderen bleef niets over.
Ommekeer
En toen kwam het moment waarvan ik hoopte dat het nog lang zou duren. Mijn beste vriendin werd zwanger. De intense blijheid die ik voor haar voelde verwarmde mijn hart. Wij werkten voor hetzelfde bedrijf en gingen elke dag samen met de trein. Ik maakte alles van zo dichtbij mee: de misselijkheid, de emoties, de echo’s, de buik die steeds prominenter werd, de twijfel over de juiste naam en ga zo maar door. Bij elke echo was ik ook zenuwachtig en bij elk trap voelde ik me een trotse tante. Ik kon uiteindelijk niet wachten tot de kleine ter wereld zou komen.
Tante
Je ziet ‘m waarschijnlijk al aankomen, toen de baby uiteindelijk geboren was, was ik op slag verliefd! Dus dit was het jongetje dat ik bijna dagelijks had voelen schoppen. Onwennig lag hij in mijn armen. Bewegen deed ik niet uit voor het geval ik per ongeluk het kindje uit mijn handen zou laten vallen. Tegelijkertijd besefte ik me op dat moment dat ik dat nooit zou laten gebeuren. Voor het allereerst in mijn leven voelde ik een soort moederlijk oergevoel. Ik wilde dit jongetje vaker zien, knuffelen en beschermen. Iets in mij is opslag voorgoed veranderd.
Ondertussen ben ik alweer de trotse ‘tante’ van vier onwijs lieve kindjes. Twee jongens en twee meisjes, keurig verdeeld over mijn beste vriendinnetje en mijn schoonzusje. Stuk voor stuk vind ik het de mooiste kindjes die er bestaan en wil ik eindeloos met ze knuffelen. Zelfs een oppasdag op een tweejarige en 6 weken oude baby (tegelijk!) gaat me goed af. Ok, mijn haar zit rommelig in een hoge knot en mijn shirt zit onder de spuugvlekken, maar het maakt me niet uit. Ik geniet volop en besef me op dat exacte moment voor het eerst dat ik een goede moeder zou zijn. En dat ik dat ook wel zou willen zijn…
Het gesprek
Thuis begint het gesprek over het krijgen van kinderen steeds concreter te worden. De wens is uitgesproken en ook de tijdslijnen beginnen vorm te krijgen. Argumenten als ‘eerst een ander huis’ en ‘eerst een andere baan’ komen naar voren, maar worden (door mij) ook van tafel geschoven. Die sprong in het diepe komt er aan. In mijn hart ben ik er klaar voor. Eerst nog een tijdje genieten van het ‘tante’ zijn!
Gastblogger – heeft 162 verhalen geschreven.
Wil jij ook schrijven voor Vriendinnen Onder Elkaar? Stuur dan een mailtje naar [email protected]
