Het moment dat ik voor het eerst naar de huisarts stapte voor onze kinderwens, was ook het moment dat ik voor het eerst de betekenis van het woord voelde. Kwetsbaar. Nu zou het niet langer meer ons geheim of ons probleem zijn. Maandenlang hoopten wij op een wonder uit zichzelf. Gewoon, door de liefde van een man en een vrouw en de wens voor een kindje. Maar soms gaat het niet vanzelf.
Daar bij de huisarts mocht ik plaatsnemen op de onderzoeksbank. De lucht van kruidenthee en dettol maakte mij een beetje misselijk. Of was het de spanning voor het onderzoek dat zou volgen? Terwijl de huisarts het speculum erbij pakte, voelde ik mij ontzettend kwetsbaar. De maanden die volgden zorgen voor nog meer van zulke pijnlijke, kwetsbare momenten. Wanneer je vertelt aan vrienden dat het zwanger worden niet lukt. Wanneer je de vragenlijst invult voor de gynaecoloog. Wanneer je bloed moet laten prikken en je geconfronteerd wordt met allemaal zwangere dames in de wachtkamer.
En toen gebeurde er toch een wonder. We waren toch nog zonder medische hulp zwanger geworden! Het woord kreeg hierdoor ineens een geheel nieuwe lading. Want wat voelde het kwetsbaar, een piepklein mensje in mijn buik. Ik had er geen controle over, of het goed zou groeien, of mijn lichaam deed wat het zou moeten doen. Zo pril, zo teer. Zo kwetsbaar. Gedurende de zwangerschap volgden nog meer momenten waarbij ik de betekenis van het woord tot in elke vezel van mijn lijf kon voelen. De eerste keer zoeken naar het hartje bij de verloskundige, krampjes in mijn onderbuik, pijnlijke harde buiken. Alsjeblieft, laat alles goed gaan, schoot er geregeld door mijn hoofd.
En toen kwam de dag van de bevalling. Je lichaam neemt alles van je over. Je hebt nergens meer controle over. Verloskundigen aan het bed. Een infuus met weeën opwekkers. Ik werd overweldigd door de pijn en kracht waarmee mijn lichaam deed wat het moest doen. Ik dacht dat ik mij nooit meer zo kwetsbaar zou voelen als toen, maar wat had ik het mis. Vanaf het moment dat mijn zoon op mijn buik werd gelegd, wist ik dat het voorgoed anders zou zijn. Er lag gewoon een echte baby op mijn buik! En daar moesten wij voor gaan zorgen. Wat een verantwoordelijkheid. En wat is het leven toch bijzonder, mooi, overweldigend en… kwetsbaar. Ik besef mij maar al te goed hoe dankbaar ik mag zijn dat wij een gezonde zoon op de wereld hebben mogen zetten.
Gastblogger – heeft 162 verhalen geschreven.
Wil jij ook schrijven voor Vriendinnen Onder Elkaar? Stuur dan een mailtje naar [email protected].
