Het is stil op straat als ik arriveer aan het einde van een donkere avond. Tussen de kieren van de gordijnen is een streepje licht te zien, de deur staat al op een kier. Zachtjes ga ik naar binnen en vervolg mijn weg naar boven. Tussen twee weeën door stel ik me voor en stel ik een aantal vragen. Even de situatie inschatten, vervolgens op zoek naar de materialen die ik inmiddels na vele jaren vrij snel en eenvoudig ontdek in het voor mij onbekende huis.
Het contact is snel gemaakt. Er is een fijne klik en er komt wat rust nu ik aanwezig ben. Al spoor ik al snel een stuk emotie op. Het begeleiden van een aanstaande vader en moeder is het mooiste wat er is, zeker zo in die nachtelijke uurtjes als het stil en rustig is op straat en de buurt niet door heeft dat de bevalling is begonnen. Ik heb het dan over de kleine dorpjes op het eiland waar ik werk, waar overal de glasgordijnen het zicht in de woonkamer onmogelijk maakt maar waar van achter die gordijnen alles in de gaten wordt gehouden.
Hoe knus en eigen is die mogelijkheid om thuis te bevallen. Gewoon in je eigen bed, onder je eigen douche en met je eigen spullen. Begeleid door een ervaren deskundige en je eigen huisarts die je door en door kent. De ontsluiting vordert gestaag, de douche is een uitkomst. De aanstaande vader geniet van de wijze waarop hij ingezet en betrokken wordt. In korte tijd ontstaat een hecht team en de aanstaande moeder verdwijnt in haar eigen cocon en laat zich bewust voorbereiden op iedere volgende fase.
Zodra de tekenen daar zijn dat de geboorte niet lang op zich laat wachten, bellen we de huisarts uit bed. Hij is er binnen enkele minuten, zijn haar nog in slaapstand, overhemd in alle haast scheef dichtgeknoopt maar met een rust over zich heen. Feilloos neemt hij zijn plek in het kleine team in en met een glimlach na slechts enkele persweeën pakt hij de pasgeborene aan en neemt heel natuurlijk de vader mee in het proces van de eerste handelingen.
Een helder kijkend meisje ligt na een harde huil heerlijk warm op moeders borst. Twee emotionele ouders verwelkomen haar. Na een aantal eerste foto’s laten we ze even alleen om in alle rust te kunnen wennen aan elkaar en de nieuwe situatie. Beneden drinkt de huisarts een kopje koffie en bespreekt de bijzonderheden. Daarna maakt de huisarts zijn werk in alle rust af en mag de verse papa helpen zijn eerstgeborene aan te kleden.
De druppels op het kleine buikje vallen me gelijk op. Terwijl ik deze jonge papa aankijk worden grotere tranen zichtbaar. Ik leg mijn hand zachtjes op zijn arm en kijk hem aan. Dan volgt zacht zijn verhaal. Na slechts een kort overleg zit ik enkele minuten later achter hem in de auto, op weg naar het naastgelegen dorp. Het kleine meisje tevreden en dik ingepakt op mijn schoot. In het huis waar ik binnen stap zit een kring familieleden rond een verhoogd bed waarop een frêle vrouw ligt. Het gaat als vanzelf. Ik loop zonder oogcontact te maken naar het bed en leg zacht de baby in één van haar armen, vorm de deken zo dat het veilig is. Dan loop ik de kamer uit en wacht in alle stilte op de trap in de gang.
Een half uurtje later gaat de deur open. Ik krijg het kleine meisje aangereikt en hoor een zacht ‘dank u wel’. “Ze heeft er vast en zeker op liggen wachten. Nu kon ze het leven loslaten”.
Binnen een uur ligt het kleine meisje weer in de armen van haar eigen moeder. De naam van haar overleden overgrootmoeder de rest van haar leven met zich mee dragend.
Gastblogger – heeft 162 verhalen geschreven.
Wil jij ook schrijven voor Vriendinnen Onder Elkaar? Stuur dan een mailtje naar [email protected].
