In September 2015 hebben wij de uitslag gekregen van onze fertiliteitsonderzoeken in het ziekenhuis. Wat we totaal niet zagen aankomen, was dat ICSI of donorzaad onze enige opties zullen zijn. Dit nieuws kwam echt als donderslag bij heldere hemel. “Hoe kan dit?” was het eerste wat ik dacht.
Ik wist inmiddels dat het zaad van mijn man niet optimaal is maar dat het zo slecht is? Ik was er van overtuigd dat met wat hulp, inseminatie en wat extra hormonen het probleem verholpen zou zijn. Anders zouden altijd de IVF en ICSI nog als opties over zijn. Nu vielen die eerste opties in 1 keer af en spring je meteen naar het laatste redmiddel in vruchtbaarheidsbehandelingen. “Nee mevrouw; IUI en IVF kunt u vergeten… Het wordt ICSI of een zaaddonor om jullie kinderwens te verwezenlijken.” Ik hoor de woorden nog nagalmen in mijn hoofd…
Als goed nieuws uit de uitslagen komt dat ik volledig in orde lijk te zijn. Dit gaf ons meteen de hoop dat we een goede kans op slagen zullen hebben, zodra het traject zal starten. Ondanks de teleurstelling heb ik hier geen moment aan getwijfeld. Mijn man heeft het zwaar gehad met de uitslag. Hij voelde zich enorm schuldig en heeft ook echt even tijd nodig gehad om het een plek te kunnen geven en het te accepteren.
In november zijn we gestart met de eerste ICSI poging. Toen ik ongesteld werd kon ik me eindelijk melden in het ziekenhuis voor de eerste echo en alle medicatie. Dit was de keer dat ik echt zat te wachten om ongesteld te worden. Die avond heb ik mezelf ertoe gezet om voor het eerst in mijn leven een naald in mijn lijf te zetten. Ik heb een fobie hiervoor en ben altijd bang geweest. Weken heb ik hier tegenop gezien. Met trillende handen heb ik tegen mezelf gezegd: niet treuzelen en prikken. Het is me gelukt. Het moment dat ik de spuit zette voelde ik een enorme opluchting. Ik moest zelfs huilen van trotsheid. Het deed geen pijn en de dagen erna verliepen ook allemaal probleemloos. Ik nam de spuiten gewoon mee als ik ergens iets had afgesproken; dan ging ik bijvoorbeeld gewoon even in de auto spuiten. De groei van mijn eitjes ging heel goed. Het ging ook heel erg snel. Mijn lichaam reageerde goed en ik heb amper bijwerkingen gehad; iets waarvoor ik dankbare schietgebedjes heb gedaan. Binnen 2 weken vond de pickup van de eitjes plaats. Dit was voor mij andere koek. Ik was nog nooit onder narcose geweest en ik was hier ontzettend bang voor. Die ochtend heb ik zo’n stress gehad dat ik lag te janken bij de verpleegkundige dat ik niet meer durfde. Ik heb zelfs geroepen dat ik geen kind meer wilde. Iets wat nergens op slaat natuurlijk maar ik had een serieuze paniekaanval.
Eenmaal in de Operatie Kamer ruimte werd ik eindelijk rustiger. Mijn man mocht overal bij zijn; ook in de O.K. ruimte en voordat ik het wist viel ik in slaap en was het voorbij…..
Toen ik wakker werd kreeg ik het resultaat meteen te horen: 9 eicellen! Prachtig, daar doe je het voor! De dag erna konden we bellen voor het aantal bevruchtingen: er waren in totaal 6 embryos ontstaan. Een paar dagen na de pickup was de terugplaatsing. Uiteindelijk hadden we 4 goede blastocysten waarvan dan 1 is teruggeplaatst. 3 zijn er nu ingevroren terwijl er 2 zijn afgevallen omdat ze niet sterk genoeg waren.
Een dikke week na de terugplaatsing was het moment aangebroken om een bloedtest te laten doen om te zien of we zwanger waren en het vermoeden wat ik al een paar dagen had werd bevestigd… we zijn zwanger! 2 dagen later werd er nogmaals een bloedtest gedaan om te zien of mijn HCG waarden verdubbeld waren en ook dit was het geval. Nu was het echt! We zijn echt zwanger en nog voor het einde van het jaar zoals ik een paar maanden geleden vurig hoopte en alleen maar van kon dromen. Het mooiste kerst cadeau wat wij ons konden wensen is ons gegund geworden.
Op het moment van dit schrijven ben ik 5 weken en 1 dag zwanger. Nog ontzettend pril en de angst zit er ook nog best wel goed in, we hebben immers al eens eerder een miskraam gehad. Bij iedere kramp die ik voel wil ik naar het toilet rennen om te zien of ik bloed. Om gek van te worden maar ik wil proberen het los te laten en gewoon te genieten. Na de feestdagen krijgen we onze eerste echo in het ziekenhuis; daarna mogen we naar een verloskundige maar ik blijf wel onder controle van een gynaecoloog. Ik prijs mezelf ontzettend gelukkig dat onze eerste poging zo goed gegaan is. Ik ben ook zo ontzettend dankbaar want ik weet heel goed dat dit niet voor iedereen zo is. Geef de moed niet op!
Gastblogger Kimberley schreef eerder het blog “Zou ik dit jaar misschien nog zwanger raken” Het antwoord mag ondertussen duidelijk zijn.
Gastblogger – heeft 162 verhalen geschreven.
Wil jij ook schrijven voor Vriendinnen Onder Elkaar? Stuur dan een mailtje naar [email protected].
