Ik ben een vrouw van 27 jaar, gehuwd en samen wonend met man en twee lieve honden. Wij zijn in 2012 gestopt met de pil om onze kinderwens te verwezenlijken. Helaas bleek al snel dat dit niet zo gemakkelijk ging als wij gehoopt hadden. Na een half jaar niet te hebben gemenstrueerd en meerdere zwangerschapstesten gedaan te hebben zijn we gaan aandringen op een gesprek met de huisarts.
En alsof mijn lichaam het er om deed werd ik op dat moment natuurlijk ongesteld. Toch naar de huisarts gegaan om dit eens te overleggen want het leek me niet helemaal gezond op deze manier. Ik werd naar huis gestuurd met de woorden “Je moet ontpillen. Je hebt zo lang de pil geslikt dat je lichaam even moet omschakelen”. Niet beter te weten ga je met die woorden dan ook naar huis. Dit ging zo nog een poosje verder met steeds langere tussenposen dat ik niet menstrueerde. Tussendoor nog een paar keer naar de huisarts geweest. Zelfs een keer in de vakantieperiode in de hoop dat er een vervangende arts zou zijn die iets anders zou zeggen. Maar helaas. We werden weer gewoon naar huis gestuurd. In 2014 was ik het meer dan zat en gingen we voor de zoveelste keer naar de huisarts. We wilden nu echt nader onderzoek. Ze ging hier eindelijk mee akkoord en we werden doorgestuurd naar de poli voortplantingsgeneeskunde in het Jeroen Bosch ziekenhuis. Hier werden onderzoekjes gedaan en werd het al snel duidelijk dat ik PCOS heb. Eindelijk dacht ik, ik heb gehoor gekregen en ik ben niet gek. Ik mankeer echt iets. Mijn man moest ook door de molen heen en bij hem was gelukkig alles goed.
In november 2014 mocht ik starten met medicatie. Als ik voor een bepaalde datum niet zou menstrueren zou ik een paar dagen pillen moeten slikken om het op te wekken. Maar ik kon natuurlijk niet wachten tot de exacte datum, ik wist toch wel dat ik niet vanzelf zou gaan menstrueren dus begon ik een paar dagen eerder. Super spannend allemaal. Een paar dagen nadat ik gestopt was met die pillen werd ik ongesteld en mocht ik contact opnemen met het ziekenhuis voor een uitgangsecho. Hierbij gaan ze kijken of je baarmoederslijmvlies weer klein geworden is en of er geen cystes in de eierstokken zijn achter gebleven. Dit was gelukkig allemaal in orde en ik mocht starten met hormoonmedicijnen (Clomid). Wel moest ik om de paar dagen naar het ziekenhuis komen om echo’s te laten maken, zodat de artsen de groei van het blaasje in de gaten konden houden.
De eerste ronde bleek dat ik te goed reageerde op de medicijnen. Ik dacht “nou dat weer”. Ik had twee eitjes i.p.v. één en dat was niet helemaal de bedoeling. De tweede maand moest ik dus minder medicijnen nemen en weer om de paar dagen een echo laten maken om de blaasjes weer in de gaten te houden. Deze ronde ging het wel goed dus kreeg ik voor een half jaar medicijnen mee naar huis. Ik was totaal van mezelf afhankelijk. Ik kreeg geen echo’s meer in het ziekenhuis dus alles deed je op de gok in deze maanden. Ik vond dat vreselijk. Na de 6 maanden had ik weer een afspraak in het ziekenhuis om te kijken hoe het ging. Ik kreeg steeds meer last van bijwerkingen van de hormonen, en dat waren niet de emoties die zwaar opliepen. Die waren natuurlijk wel aanwezig, maar goed dat hoorde erbij en dat was nog wel te overzien. Ik kreeg ook steeds meer last van mijn ogen. En dat leek me niet helemaal goed. Dit besprak ik dan ook met de arts en het was inderdaad niet goed. Ik kreeg een nieuw medicijn (tamoxifen) voor drie maanden en moest weer alles op eigen houtje doen. Ik werd niet opnieuw ingesteld maar moest de oude dagen aan houden zoals ik met de Clomid gedaan had. In de tweede maand van het slikken van deze medicatie kreeg ik nog veel meer last van mijn ogen. Ik had de hele dag het gevoel alsof ik gezwommen had met mijn ogen open. In het weekend belden we dan toch maar de spoedlijn. Deze gaf aan dat ik acuut moest stoppen met de medicatie.
Ondertussen waren we in augustus 2015 beland. Het was vakantietijd. In deze tijd is de poli alleen telefonisch bereikbaar. Hier dan ook naartoe gebeld en mijn verhaal uitgelegd. De arts van de spoedlijn had er ook een aantekening van gemaakt in mijn dossier. Dus was mijn eigen arts ook op de hoogte. Ik kreeg te horen dat er geen ander alternatief qua medicijnen meer was, en ik zou mijzelf moeten gaan spuiten. Dat was even een schok. Ik ben namelijk super bang voor naalden. Maar ik was er snel over uit. Ik wilde zo graag moeder worden dat ik dat spuiten er zeker voor over had. Nog snel een afspraak gepland voordat we op vakantie zouden gaan. Ik kreeg spuitinstructies maar die had ik niet nodig; ik werk zelf in de ouderenzorg en spuit dagelijks mensen. Alle spullen bij de apotheek opgehaald en wachten tot ik weer zou gaan menstrueren. Zwanger zijn was onmogelijk omdat ik halverwege mijn cyclus moest stoppen met de medicatie. Op vakantie was het dan zover, ik moest beginnen met spuiten. Ik heb wel een kwartier op de rand van het bed gezeten met de spuit kant en klaar in mijn hand maar ik durfde het echt niet. De naald was naar mijn idee behoorlijk lang en het idee dat ik die in mijn buik moest duwen stond me niet zo aan. Totdat mijn man zich er mee kwam bemoeien. Hij zou het wel even voor mij doen. Geen probleem. Nou, toen ging bij mij de knop om. Ik dacht: “Nee, echt niet dat jij dat gaat doen voor mij”. Dus duwde ik die naald er maar snel in. En tot mijn verbazing viel het reuze mee met de pijn. Dit heb ik nu ondertussen al drie maanden gedaan. Met dit keer wel om de paar dagen naar het ziekenhuis voor een echo. Ik heb de afgelopen 2 maanden 6 echo’s gehad vanaf dag 5 van de cyclus tot dag 22. Dat was behoorlijk heftig om zo vaak naar het ziekenhuis te moeten. Het is namelijk zo dat ik met deze hormonen (puregon) geen dominant blaasje krijg en dat ik na 11 dagen spuiten meestal met de hoeveelheid omhoog moet. Vandaar zoveel echo’s.
Nu zitten we alweer in december en zijn we al meer dan een jaar verder met de behandelingen en ben ik nog steeds niet zwanger. Ik had een gesprek aangevraagd bij de gynaecoloog om de voortgang te bespreken. Hij vond dat het tijd werd om eens te gaan kijken of mijn eierstokken en baarmoeder wel goed bereikbaar zijn voor het eitje. “Dat mocht ook wel eens tijd worden na een jaar”, dacht ik. De afspraak met de gynaecoloog was begin december van dit jaar. Ik kreeg te horen dat ik er rekening mee moest houden dat de kijkoperatie plaats zou vinden in januari of februari 2016. Tot die tijd zou ik moeten stoppen met de behandeling. Dat was even een flinke domper want dat zou betekenen dat ik bijna 3 maanden moet stoppen met de behandeling. De volgende dag kreeg ik telefoon van het ziekenhuis dat ik op de wachtlijst stond voor een kijkoperatie en dat ik over een week, op maandag 14 december ’15 geholpen kon worden. Ook daar schrok ik weer van want dat was wel weer heel snel. De assistente gaf aan dat ik ook mocht wachten tot januari maar ik was snel weer met mijn gedachten bij het gesprek en gaf aan dat de maandag erop prima was. Dat hield in dat ik snel een afspraak bij de anesthesist moest maken om alles voor de narcose te regelen. Dat ook maar gelijk dezelfde dag geregeld en twee dagen later kon ik al terecht. Samen spraken we alles door, en toen was het wachten tot maandag de 14e. Super spannend allemaal.
Gastblogger – heeft 162 verhalen geschreven.
Wil jij ook schrijven voor Vriendinnen Onder Elkaar? Stuur dan een mailtje naar [email protected].
