“Ik denk dat we ook zonder kinderen best gelukkig kunnen zijn”. We zitten in de auto, te wachten tot het stoplicht op groen springt.
Vanmorgen heb ik een zwangerschapstest gedaan, het eerste streepje knalde van het scherm, het tweede streepje bleef weg. Mijn man zucht. “Ja, we zullen vast gelukkig worden, maar het zal altijd een beetje jammer blijven dat we geen kinderen hebben gekregen.”
Ik kijk uit het raam en denk na over zijn woorden.
Wanneer je moeite hebt met kinderen krijgen is er zoveel een beetje jammer:
- Je vriendinnen / familie krijgen kinderen en de wens om samen voor het eerst moeder te worden, is niet uitgekomen.
- Je hebt het gevoel er klaar voor te zijn (want: je hebt een eengezinswoning gekocht en een stationwagen, gewerkt aan jezelf en aan je relatie om een stabiele situatie te creëren), maar een zwangerschap blijft uit.
- Je zal nooit ‘spontaan’ zwanger worden, omdat je je bewust bent van je ovulatie en alle acties die er voor nodig zijn om een IUI poging te doen.
- Een zwangerschap is geen verrassing, omdat je precies weet (tot op de seconde!) wanneer en hoe laat een inseminatie heeft plaatsgevonden.
- Je slikt je tranen weg bij een zwangerschapsaankondiging, babyshower, kraamborrel of iets anders dat baby- gerelateerd is en je vraagt je stiekem af wanneer het jouw beurt is.
- Je praat jezelf met veel moeite een babywinkel in om een cadeautje te kopen terwijl je je wéér afvraagt wanneer het jouw beurt is.
- Mensen willen je dolgraag advies geven omdat het moeilijk te accepteren is dat het leven helemaal niet maakbaar en controleerbaar is.
- Je raakt vriendinnen kwijt omdat zo’n traject nu eenmaal zwaar is en niet iedereen je hierin kan of wil steunen.
Dromen worden ingehaald door de realiteit en dat is pijnlijk. Daar word ik dan verdrietig van. Maar tegelijkertijd ben ik heel erg dankbaar, want er zijn ook heel veel dingen fijn:
- De band tussen mijn man en ik wordt steeds sterker en hechter. Omdat we samen een zware periode doormaken verdiepen onze gesprekken.
- Ook vriendschappen en gesprekken met familie verdiepen zich; anderen zijn open over hun eigen situatie en er is ruimte om elkaar te steunen.
- Ik leer steeds beter om hulp vragen (want hoe graag ik het ook wil, ik kan het niet in mijn eentje).
- Ik leer steeds beter in het moment te leven en ervan te genieten. De twee weken tussen de inseminatie en mogelijke menstruatie duren erg lang. Maar elke ronde krijg ik de mogelijkheid om te oefenen in geduldig te zijn en aanwezig te zijn in het moment. Niet teveel vooruit kijken en piekeren, maar juist genieten van de dingen om me heen!
- Ik leer loslaten; hoe graag ik ook zou willen, ik heb het niet onder controle. Als ik loslaat, heb ik meer ruimte in mijn hoofd voor andere zaken.
- Ik kan steeds beter voor mezelf zorgen. Het lukt me steeds beter om met teleurstelling om te gaan en ik weet wat ik nodig heb wanneer ik niet lekker in mijn vel zit
Onze situatie is zeker niet ideaal en ik had het natuurlijk liever anders gezien. Maar zolang ik ook alle ‘cadeautjes’ herken en waardeer, is niet alleen maar een beetje jammer maar ook een beetje fijn.
Stay strong!
Gastblogger – heeft 162 verhalen geschreven.
Wil jij ook schrijven voor Vriendinnen Onder Elkaar? Stuur dan een mailtje naar [email protected]
