Een beetje gespannen en zenuwachtig zit ik in de auto. We zijn op weg naar de eerste follikelmeting, voor de ICSI poging voor een brusje. Ik weet niet wat ik moet verwachten. Mijn buik is de hele dag al wat gevoelig, dat geeft hoop, maar er is ook angst dat de score tegenvalt. Met 5-6 follikels zal ik heel blij zijn. Bij binnenkomst vraagt de arts hoe het gaat. Ik mag niet klagen, bij vlagen wat vermoeid, soms wat hoofdpijn, maar het gaat beter dan de vorige keer.
Eerst wordt er naar de baarmoeder gekeken. Het baarmoederslijmvlies was weer keurig opgebouwd en had een een prima dikte. Toen was het zoeken naar de eierstokken. Bij mij altijd wat lastig. Eerst rechts. Na wat zoeken werd er 1 follikel gezien. Oké een tegenvaller, maar we hebben nog een kant. De rechterkant was nog lastiger in beeld te krijgen. Maar door wat op mijn buik te drukken kregen ze het in beeld. Daar zaten maar 2 follikels. Toen moest ik slikken, dat viel erg tegen! Ik had er toch wat meer verwacht.
De vorige keer waren het er meer. Toen waren er op het eind 8 eicellen, en nu maar 3. Ik weet van de vorige keer dat mijn lijf wat meer tijd nodig heeft. Zoals mijn arts zei: ‘je bent een dieseltje’.
De arts bleef zakelijk. Over 2 dagen terugkomen en dezelfde dosering spuiten, want ik zit qua dosering aan de max. Dapper stond ik bij de afspraakbalie om de volgende echo in te plannen. Maar in de lift naar beneden moest ik vechten tegen de tranen en probeerde ik me groot te houden. Als ik vervolgens de auto instap breek ik. De tranen komen.
Ik snap er niks van, wat doe ik toch fout?! Ik ben bewust wat kilo’s afgevallen, eet gezond, rook niet, drink niet, sport regelmatig. Waarom is het ons niet gegund? Waarom worden vrouwen ongewenst zwanger, worden er abortussen gedaan, kinderen mishandeld enz, terwijl bij ons een kindje zo gewenst is en wij een kindje zoveel liefde kunnen geven! Waarom?!
Mijn man snapt dat de uitslag tegen valt en dat ik teleurgesteld ben. Dat is hij ook. Maar de arts heeft nog niks gezegd over het afbreken van de poging, ze heeft het zelfs al over de eventuele punctie gehad. Maar van binnen kijk ik al vooruit. Wat hebben we nog voor mogelijkheden, of moeten we toch naar het buitenland gaan? Wat is wijsheid.
Ik weet dat mijn man gelijk heeft, er is nog hoop. We moeten gewoon de volgende echo afwachten, maar ik verwacht echt niet dat mijn lijf opeens een hoop follikels bij ontwikkeld. Ik ben heel erg dankbaar en blij met onze dochter, maar de wens voor een tweede kindje is zo groot! We rijden stilletjes naar huis toe, achterin zit onze dochter lekker te kletsen. Over 2 dagen mogen we weer en dan wordt het weer spannend…
Gastblogger – heeft 162 verhalen geschreven.
Wil jij ook schrijven voor Vriendinnen Onder Elkaar? Stuur dan een mailtje naar [email protected]
