Happy zou ik deze endo-versary niet willen noemen, en dat ‘nog vele jaren samen’ doe ik liever ook niet. Maar met deze mijlpaal in zicht vind ik het tijd om ‘uit de kast’ te komen.
1 jaar geleden werd ik geopereerd aan mijn eierstok en kreeg ik de diagnose endometriose. Eindelijk een verklaring voor de dramatische menstruaties en mijn groeiende honger naar pijnstillers. Ik had geen aanstelleritis maar endometriose. Ik dacht dat de diagnose het einde zou betekenen van een hoofdstuk in mijn leven. De pijn was verklaard, aangepakt en nu kon ik weer verder! Kom maar op met die baby’s, de ambitie om te schrijven, fulltime werken, reizen en een druk sociaal leven. Ik kon er weer tegenaan!
Helaas bleek niets minder waar. Het moment dat ik zag als einde, bleek het begin te zijn van een heel nieuw leven.
Ik leerde dat endometriose erfelijk is en chronisch. Dat de kans zeer aanwezig is dat de cysten en verklevingen terugkomen en ik weer geopereerd moet worden. Dat de pijn die ik ervaar losstaat van de hoeveelheid of intensiteit van de endometriose. Dat je het niet kunt zien op scans en dergelijke en dat mijn baarmoeder ineens een surprise ei is geworden: als je het openmaakt, zal de inhoud je verrassen.
Ik begreep dat endometriose een oorzaak kan zijn van verminderde vruchtbaarheid en kan leiden tot kinderloosheid. Dat bij het maken van kindjes niet alleen bloemetjes en bijtjes, maar een heel team inclusief camera’s en spuiten gemoeid zal zijn en dat er ineens een tijdsdruk is. Want hoe langer er ‘reguliere menstruaties zijn’ hoe groter de kans dat de endometriose weer actief wordt.
Dat ik mijn eigen holistische aanpak bij elkaar dien te sprokkelen, omdat het ziekenhuis zich alleen richt op hormoonbehandelingen: om menstruaties te voorkomen of zwangerschap te bevorderen. Dus ik ging op avontuur buiten de deur: ik experimenteerde met naaldjes op drukpunten, Chinese kruiden, het nemen voedingssupplementen en het omgooien van mijn dieet en leefstijl. Ging daarnaast maar weer eens op zelfonderzoek en probeerde te ontdekken wat deze diagnose met mij deed. Probeerde zin te geven aan het leven, aan mijn nieuwe IK met endo, aan mijn kinderwens.
In eerste instantie was ik huiverig om te bloggen over endometriose en mijn kinderwens. Ik wilde niet geassocieerd worden met een chronische ziekte, die door haar vage klachten door niet iedereen begrepen of geaccepteerd wordt. Niet geassocieerd worden met de stempel ‘vrouw die moeilijk kinderen kan krijgen’, omdat de maatschappij heilig overtuigd is van de maakbaarheid van het bestaan en me doodgooit met (nutteloze) adviezen.
Maar hoewel de endometriose-pijn minder is geworden, is het nooit echt weggegaan. En hoewel mijn kinderwens een stuk ingewikkelder uit te voeren is, zit zij nog steeds erg diep. Het is moeilijk, zwaar en verdrietig, maar het levert ook zoveel mooie inzichten, inspiratie en ervaring op. Met mijn blogs wil ik deze verhalen met jullie delen. De blogs van anderen hebben mij meer dan eens opgebeurd, steun gegeven of een zetje in de rug geboden om assertief te zijn of mijn comfortzone te stretchen. Hopelijk kan ik met mijn verhalen hetzelfde voor jullie betekenen.
Gastblogger – heeft 162 verhalen geschreven.
Wil jij ook schrijven voor Vriendinnen Onder Elkaar? Stuur dan een mailtje naar [email protected].
