Tijdens mijn kopje koffie in de ochtend sla ik de krant open. Als informatrice van Moeders voor Moeders heb ik het geluk dat ik meestal niet vroeg hoef te beginnen en tijd heb om een krant te lezen. Ik zie een grote foto van een jong stel met de directrice van Rijkswaterstaat. Ze heeft een baby op schoot, geboren is op de snelweg. Maar wat ik vooral zie is de wikkeldeken dat ik cadeau mag geven aan elke deelneemster aan Moeders voor Moeders.
Ik betrap mezelf er op dat ik op Facebook bij foto’s van pasgeboren baby’s eerst kijk in wat voor wikkeldeken ze liggen en ik altijd heel trots ben op de moeder als het kindje in een Moeders voor Moeders-wikkeldeken ligt. De meeste vrouwen die meedoen aan Moeders voor Moeders doen dit niet voor het cadeautje, maar vanuit het gevoel dat ze elke vrouw het geluk van een zwangerschap gunnen. Daarom ben ik ook elke keer weer trots op ‘mijn’ deelneemsters.
Velen van hen voelen zich misselijk of erg moe, maar dat houdt hen niet tegen. Ook is het best wel spannend wanneer ik langskom; is na de zoveelste miskraam de test wel positief? Of zullen de buren nu van de zwangerschap weten omdat ik langskom? Gelukkig staat er geen reclame op mijn auto of tassen. Maar het kan voorkomen dat ik herkend wordt. Zo is er een straat in mijn rayon waar de huizen geen tuinen hebben, dicht op elkaar staan en bijna elke bewoonster heeft meegedaan. Ik kan daar niet meer onopgemerkt bij iemand aan de deur staan.
Zo moest ik eens twee buurvrouwen bezoeken die niet van elkaar wisten dat ze zwanger waren. Bij de ene had ik ’s ochtends een afspraak. En ’s avonds was de andere buurvrouw aan de buurt. ’s Ochtends mijn haar in een staart, bril op en snel naar de voordeur lopen. ’s Avonds van auto gewisseld, haar los en zonder bril naar de andere woning. Het was even spannend, maar het is gelukt.
En werd ik laatst gebeld door iemand die in de bewuste straat woonde met al de (oud)-deelneemsters. Ze was zwanger en wilde graag weer meedoen. Maar of ik de auto wel een straat verderop wilde parkeren, want bij de vorige zwangerschap was het nieuws snel bekend.
Ik vroeg of ze het niet vervelend vond en liever ergens anders wilde afspreken. Maar het was prima. Natuurlijk wilde ze het graag nog even stilhouden, maar mocht het bekend worden dan was dat niet erg. Want ze was blij dat ze voor de tweede keer zwanger mocht zijn en ze was zich er heel erg bewust van dat dat niet voor iedereen is weggelegd. Dus ze had liever dat mensen het dan wat eerder wisten en ze toch andere stellen kon helpen, dan dat ze haar kostbare urine weg zou spoelen door het toilet.
En daarom ben ik trots op elke pas-zwangere die ik bezoek. Omdat er gelukkig nog zoveel vrouwen zijn die iets voor een ander over hebben. En die ik met grote dankbaarheid de wikkeldeken cadeau doe. Misschien tot ziens?!
Gastblogger – heeft 162 verhalen geschreven.
Wil jij ook schrijven voor Vriendinnen Onder Elkaar? Stuur dan een mailtje naar [email protected].
