Kimberley en haar man proberen alweer ruim anderhalf jaar zwanger te raken. De angst en onzekerheid die hier maandelijks bij komt kijken is voor velen heel herkenbaar. In juli werd haar eerste blog voor Moeders voor Moeders gepubliceerd. De reacties op haar verhaal moedigden haar aan om nogmaals in de pen te kruipen om de laatste ontwikkelingen met jullie te delen.
Na anderhalf jaar proberen zonder succes en 1 vroege miskraam, hadden we voor onszelf besloten dat het nu echt genoeg was. Desondanks wilde mijn huisarts mij nog steeds niet doorverwijzen naar de gynaecoloog. Er was immers geconstateerd tijdens een echo na mijn miskraam dat alles ‘er goed uitzag’. Toch knaagt er al een tijd het gevoel dat er iets niet klopt. De ovulatietesten laten namelijk een positief resultaat zien en ook al geeft dit geen garantie; het is toch een aangename bevestiging dat je waarschijnlijk gewoon een eisprong hebt. Waarom lukt het dan niet? Ben je er teveel mee bezig zoals je altijd van andere mensen hoort? Is het je tijd nog niet? Het maakt je zo onzeker dat je vaak ook echt gelooft dat dat misschien de oorzaak is. Ik kan hier altijd ontzettend kwaad om worden, want mensen die dit roepen hebben vaak niet zo veel moeite hoeven te doen om zwanger te worden. Mensen beseffen niet altijd hoe kwetsend dit kan zijn voor een ander. Ook is het een makkelijk antwoord als het wat langer duurt voordat je zwanger wordt zonder een duidelijke medische oorzaak. Soms kan ik het de mensen ook niet echt kwalijk nemen en wuif ik de opmerkingen gewoon met een lach weg maar de steek die voel ik zeker.
Na onze vakantie in juni hadden we besloten om het via de huisarts van mijn man te gaan proberen. Deze gaf gehoor en wilde meteen met een sperma onderzoek beginnen. Een paar dagen na het inleveren kregen we al bericht dat het niet goed zat. Er moest een tweede test gedaan worden en ook deze bleek niet in orde. Het was niet leuk om te horen maar eindelijk weet je tenminste iets en nog belangrijker, je gevoel klopt!
Al vrij snel nadat we de verwijzing hadden ontvangen konden we al in het ziekenhuis terecht. Ik wilde liever niet naar een Nederlands ziekenhuis, dus hebben we een afspraak gemaakt in een Belgisch ziekenhuis. In dit ziekenhuis kom je met vruchtbaarheidsproblemen terecht bij een Professor. Tot nu toe heb ik nog geen spijt van die keuze. Al tijdens het eerste gesprek kwam het volgende aan het licht: de oorzaak ligt in het sperma van mijn man en is ontstaan door een operatie aan zijn teelbal toen hij nog een klein jongetje was. Wij hoorden dat dit vaak op latere leeftijd tot vruchtbaarheidsproblemen kan leiden. Als wij dit eerder hadden geweten, had dit ons een hoop onzekerheid kunnen besparen. Misschien was ik dan zelfs nu al mama of op zijn minst zwanger geweest.
De afgelopen weken hebben allerlei onderzoeken plaatsgevonden bij zowel mijn man als bij mij. Over een week of 2 verwachten we de uitslag van al deze onderzoeken. Dan wordt eindelijk duidelijk welke methode bij ons hopelijk zal gaan werken om zwanger te mogen worden. Ik ben vreselijk bang om dit traject te starten. Ik ben geen held in ziekenhuizen en ik heb al genoeg last van mijn hormonen zonder allerlei behandelingen. Ik ben bang wat er dadelijk op ons af gaat komen. Ik wacht met spanning tot het laatste onderzoek gedaan is en er duidelijkheid komt. Zullen we dit jaar misschien nog in verwachting raken?
Gastblogger – heeft 162 verhalen geschreven.
Wil jij ook schrijven voor Vriendinnen Onder Elkaar? Stuur dan een mailtje naar [email protected].
