Madelon schrijft in drie blogs over haar indrukwekkende verhaal om zwanger te raken. Lees eerst deel één en twee.
Madelon: Menno was al een jaar bezig met een belangrijk project op zijn werk en de show was gepland op 24 april ’15. Spannend dus! Ik zou namelijk die dag zomaar kunnen bevallen. Zaterdag 18 april ’15 was dé uitgerekende datum, maar ik voelde niks. Een tante van Menno had voorspeld dat ik vandaag ging bevallen en een vriendin van mij had gezegd dit weekend. Menno ging deze dag extra werken om zijn werk over te kunnen dragen voor de show. Dan kon hij naar de show kijken maar weg als het moest. Ik voelde toch nog niks en ging lekker thuis op de bank een filmpje kijken en had afgesproken dat hem zou appen als ik wat zou voelen. Hij was tenslotte maar op een uurtje rijden vanaf huis. De dag vloog voorbij en al snel lag ik lekker in bed en Menno kroop er later die avond lekker bij. Zondag zouden we samen in de buurt wat ondernemen en ’s avonds moest hij weer even die kant op. We besloten naar Menno zijn zusje en haar vriend te gaan. Hier hebben we lekker even buiten gezeten en wat gedronken. Thuis hebben we nog even lekker samen 2 uur geslapen, daarna op ons balkon gegeten en om 18 uur ging Menno werken. Ik plofte lekker op de bank, ik was lui en mijn buik deed een beetje raar. Maar goed, dat deed hij wel vaker. Toen heb ik mijn vriendin nog een berichtje gestuurd dat ze geen gelijk ging hebben. Dit weekend zou het niet meer gaan gebeuren. Ze antwoordde: ‘De dag is nog niet om’.
En ja hoor. Om 19 uur begon mijn buik echt raar te doen. Voor de zekerheid stuurde ik Menno een berichtje die was net op zijn werk was om aan te geven dat hij zijn telefoon in de gaten moest houden. Ik maakte lekker een warme kruik, dit hielp vaak tegen de buikpijn maar nu had het weinig effect. Om 19.30 uur gaat de bel, opa staat voor de deur en komt wat lekkers brengen. Mijn eerste reactie is ‘Oh nee!’, ik druk de kruik nog even flink aan en adem even een paar keer goed in en uit. Ik doe de voordeur open en neem de bolussen aan alsof er niks aan de hand is. Hij wil geen koffie, gelukkig want ik krijg ontzettende kramp. ‘Is het dan zover?’ denk ik bij mezelf. Ik stuur mijn moeder een berichtje om te vragen hoe het bij haar begon en ze belt me op. Tijdens het telefoongesprek doe ik alsof er niks aan de hand is omdat Menno en ik niet wilde dat mensen het wisten voordat het zover was. Soms moest ik de telefoon op een afstandje houden omdat ik even een diepe zucht wilde maken. Ik zei tegen haar dat ik ging douchen omdat er om 20 uur een film op tv komt die ik wilde zien. Ik bedankte haar voor het telefoontje en zei dat ik dan maar moest afwachten hoe het bij mij zou beginnen, terwijl ik wist dat het al begonnen was! Ik hing op en ik ging met een kruik naar bed. Maar binnen een seconde vloog ik uit bed, ik snapte er niks van dat het al zo’n pijn deed. Ik ging naar de wc en nam mijn telefoon voor de zekerheid mee. Gelukkig maar want toen zag ik dat ik erg aan het bloeden was. Ik belde de verloskundige en begon al te puffen en te kreunen, ik wist niet wat me overkwam! Ze vroeg me of ik alleen was en ik vertelde dat Menno op 1 uur rijden van huis was en ik door de drukte en de snelheid er nog niet aan gedacht had hem te bellen. Zij belde Menno waarop hij er zo snel mogelijk naar huis kwam. En inderdaad, 5 minuten later stond ze op de stoep. In mijn boxershort en met heel veel moeite deed ik de deur open. De pijn was zo intens ik snapte het echt niet. Ik had me zo goed ingelezen, maar overal stond dat het lang zou duren. De verloskundige hielp me naar bed en voelde wat er aan de hand was. Ze zei dat ik al 9 cm ontsluiting had! Terwijl ik dit schrijf krijg ik weer een brok ik mijn keel. Dat ik bij 10 cm al moet persen kwam ineens heel snel. Uit paniek vroeg ik om 2 paracetamol maar dat zou natuurlijk helemaal niet werken. Het ging alleen allemaal zo snel dat ik niet wist wat ik moest. Ze vroeg of ik thuis wilde blijven of nog naar het geboortecentrum wilde want dan moesten we nú gaan, en of ik een vriendin of mijn moeder wilde bellen voor het geval Menno niet op tijd zou zijn. Te veel vragen op dat moment, achteraf hoorde ik dat ik ze overtuigd beantwoordde.
Ik wilde thuis blijven omdat ik bang was dat als ik zou gaan lopen het nog sneller zou gaan. En ik wilde het liever alleen doen in de hoop dat Menno het zou halen. De verloskundige belde Menno en vertelde het plan. Hij moest nú meteen vertrekken en geluk hebben om de geboorte van zijn eigen kind nog te kunnen halen. Daarna ging het zó snel, ze moest snel naar beneden om haar spullen te pakken voor de bevalling. Het kraampakket, wat ik gelukkig in huis had, werd te voorschijn getoverd en er werd een kraamhulp met spoed gebeld. Die was er gelukkig ook binnen 10 minuten. Alles stond klaar, de verloskundige lag bij mijn benen en stelde me gerust en de kraamhulp hield mijn hand vast. Zodra zij binnenkwam heb ik haar hand niet meer losgelaten. Ik hoorde ze overleggen om mijn vliezen te breken want deze stonden nog en veroorzaakten de heftige pijn. De verloskundige besloot eerst Menno te bellen waar hij was, want als ze eenmaal vliezen breken kan het binnen 15 minuten gebeurd zijn. En Menno was nog ongeveer 15 minuten onderweg. Dat gaf een soort rust over mijn lijf en toen braken plotseling mijn vliezen. Wat een opluchting! Maar toen kwam het volgende; ik kreeg drang om te poepen en ik wist dondersgoed wat dit betekende. Ik ga bevallen, en snel ook! Er werd gezegd dat ik zachtjes druk mee moest geven en dat hij het wel moest halen. Ik hoorde ze zeggen dat hij eraan kwam en hoorde inderdaad de deur dicht slaan. Hij plofte naast me op bed,gaf een kus op mijn wang en pakte mijn hand. Ik moest me nu focussen op het persen en dan zouden we binnen een kleine 15 minuten ons wondertje in onze handen hebben. Opgelucht was ik dat hij erbij was en met alle energie die ik had begon ik met persen. Ik voelde ons kleintje zomooi door mijn geboortekanaal glijden, het was zo’n bijzonder gevoel. ‘We zien de haartjes, nog even doorzetten meid’, zei de verloskundige en met nog een paar keer goed persen hoor ik een klein mensje. Ik open mijn ogen want deze heb ik de hele tijd dichtgehouden. Ons kindje wordt op mijn buik gelegd, ik huil en kijk naar Menno. Hij straalt van oor tot oor!
19 april ’15 21:06 uur is ons kindje geboren. ‘Volgens mij hebben wij een dochter’, zegt hij en we kijken samen tussen de beentjes: JA, het is een dochter wat is ze mooi! We kusten elkaar, ze lag op mijn buik te huilen en ik voelde me intens gelukkig en was zo dankbaar hoe dit allemaal is gegaan. De verloskundige vroeg ons naar haar naam. Wij hebben voor Lux gekozen. Per toeval ontdekten we dat dit licht betekent en toen wisten we het zeker, Lux is ons licht wat na 2 jaar hard knokken bij ons kwam. Bevallen van je eerste in 2 uur tijd, ik geloof het nog steeds niet. Voor ik ging douchen gaf de kraamhulp onze dochter aan haar papa en ja dat was het moment waarop ik zolang had gewacht! Mijn grote liefde, mijn steun en toeverlaat met onze dochter. Wat zijn ze mooi samen, alsof ze nooit zonder elkaar zijn geweest. We hebben wat mensen gebeld en onze ouders en zussen en broer uitgenodigd om even te komen kijken. Mijn moeder belde ik eerst, ik moest huilen en vertelde haar dat ik mama was geworden. Ik hoorde haar verbazing aan de andere kant van de telefoon en vertelde haar hoe het allemaal gegaan was. Ze huilde en lachte en vroeg wat het geworden was, ik zei dat we haar een prachtige kleindochter hebben gegeven. Ongeveer een uurtje later staan er wat mensen aan ons bed, die gelukzalige blikken in hun ogen staan in het geheugen gegrift.
Die nacht natuurlijk amper geslapen van alle adrenaline in mijn lijf. Onze kleine meid had zich tot 3 keer toe onder gespuugd en gepoept dus papa had meteen een goede vuurdoop. Hij deed het fantastisch, alsof hij nooit iets anders heeft gedaan. Na een kort nachtje stond de kraamhulp voor de deur en hoorde ons bizarre verhaal aan. Daarna maakte ze een lekker broodje voor mij en Menno. Wij hadden veel gehoord dat de meeste kraamhulpen echt alleen voor moeder en kind zorgen maar deze legde de kersverse papa ook goed in de watten. Ik was trots op mijn mannetje ook al was hij maar 8 min van de 2 uur bij me geweest heeft hij zichzelf met spoed snel en veilig naar huis gereden en was gewoon op tijd voor de geboorte van onze dochter. Op deze dag kwamen sommige mensen die er de vorige avond waren nog een keer en mijn papa kwam ook. De laatste keer dat ik mijn papa zo trots zag was op de dag dat Menno en ik trouwden. Tegen Menno had ik al gezegd dat ik hoopte dat ik deze blik weer zou zien als zijn kleinkind geboren was en ja, ik had mazzel. De week van de kraamtijd nodigden wij zelf veel mensen uit zoals de overgrootopa’s en -oma’s waarvan helaas 1 opa niet, heel jammer want deze opa was gek op kinderen en had haar graag willen knuffelen. De rest van de overgrootopa’s en -oma’s zagen we dan ook stralen van oor tot oor. Opa die er niet meer was zagen we zelf in gedachte met deze blik voor ons. We leerden veel van onze lieve kraamhulp, van wassen en aankleden tot badderen, de tijd vloog voorbij want voor we het wisten was het haar laatste dag. Jammer vonden we dat, het was echt een leuke spontane vrouw die je alles zelf liet doen en hier en daar een aanwijzing gaf als dat nodig was. Ook moeten we eerlijk bekennen dat het natuurlijk jammer was omdat we nu weer voor onszelf moesten zorgen en zelf moesten wassen haha, want hulp in de huishouding is altijd fijn! Maar het was ook lekker gewoon eindelijk echt even alleen met zijn drietjes te zijn en te genieten van ons gezin. Menno was in de week dat de kraamhulp er was vrij maar is op dé showdag wel even weggeweest, want ja hij moest wel even kijken of zijn project mooi geslaagd was. Gelukkig was dat het!
De week erna had ook hij lekker vrij, dit was ook fijn want hier hebben we dan ook meer visite laten komen omdat hij kon helpen. Achteraf kwamen we er eind week drie achter dat het misschien allemaal een beetje veel was geweest, dit was natuurlijk onze eigen schuld want we waren zelf zo enthousiast om ook veel mensen uit te nodigen.
Van de bevalling heb ik ook een tijd last gehad en dan doel ik op de verwerking hiervan, het ging natuurlijk allemaal zo snel dat ik niet wist hoe ik het een plekje kon geven. Ik kreeg vaak de opmerking naar mijn hoofd ‘aah heerlijk joh 2 uurtjes dan was je er zo van af, beter dan 48 uur’. Voor iedere bevalling is wat te zeggen maar in 2 uur tijd alle pijn tegelijk? Nu kreeg ik het in mijn hoofd niet echt geplaatst. Nu ik dit schrijf is onze kleine meid 9,5 week oud en zitten wij heerlijk op Corfu. Ik wilde mijn verhaal voor mezelf kwijt om het allemaal een plekje te geven maar ik wil vrouwen ook graag moed inspreken. Daar stond dan de oproep op de Moeders voor Moeders-Facebookpagina dat ze een blogger zochten met een verhaal, tips, tricks of nieuwtjes. Ik heb meteen gereageerd en toen wij hier waren kreeg ik een mailtje dat ze het leuk vonden als ik dit zou doen.
Er zijn natuurlijk veel vrouwen die al veel langer bezig zijn of zijn geweest en ik weet ook niet of jullie wat aan mijn verhaal hebben, maar toch wil ik het proberen. Probeer door de medicatie echt jezelf niet te verliezen want je bent uniek zoals je bent en ik heb gezien hoe verdrietig het mij soms maakte. Blijf praten met je partner, vrienden, familie of net als ik met een psycholoog want al deze mensen willen en kunnen je helpen in jouw emotie. Laat je tranen gaan en krop ze niet op want verdriet mag er zijn en je bent niet alleen. Houd ook andere wensen al is dit je aller aller grootste.
Ik wil je bedanken voor het lezen van mijn blogs en ik hoop heel erg dat je er wat aan gehad heb. Ook hoop ik dat jij snel een kindje in je armen mag houden en je aller aller grootste wens mag uitkomen. Met of zonder kindje, vergeet niet dat je bijzonder en mooi bent zoals je bent, om wie je bent en niet om wat je lichaam wel of niet doet.
Ik ga verder genieten met mijn man waar ik nog steeds heel gek op ben en blij ben dat ik hem heb mogen ontmoeten, en dat hij aan mijn zijde stond tijdens deze en andere avonturen. Ook ga ik natuurlijk verder genieten van onze mooie dochter want die doet het super goed! Van de vliegreis was ze niet onder de indruk want ze sliep heerlijk door en sinds we hier zijn gaat ze steeds meer geluidjes maken en een soort brabbelen. Het is een heerlijke vrolijke meid. Ik kan niet vaak genoeg zeggen hoe blij en dankbaar ik ben voor onze dochter. Of ik ooit hetzelfde traject zal overwegen voor een tweede? Tijdens mijn zwangerschap twijfelde ik daar al over en ging het antwoord vaker naar nee in plaats van naar een ja maar nu ik haar heb zeg ik toch een dikke vette ja. We hebben haar al en mocht een tweede niet lukken zouden we dat jammer vinden maar kijk eens we hebben al één prachtig gezond kindje mogen krijgen. Hier gaan we eerst heerlijk van genieten en in de toekomst zien we wel verder of Lux broertjes of zusjes mag krijgen.
Gastblogger – heeft 162 verhalen geschreven.
Wil jij ook schrijven voor Vriendinnen Onder Elkaar? Stuur dan een mailtje naar [email protected].
