Ook Iris herkende zich in de vele verhalen van vrouwen die te maken hebben met ongewenste kinderloosheid. Meer dan zeven loodzware, kinderloze jaren gingen voorbij. Tot haar man haar smeekte om een laatste poging. Samen gingen ze ervoor…
Toen ik 28 was stopte ik met de pil. Ik had mijn grote liefde gevonden en we wilden een kindje samen! Toen ik na 3 jaar nog niet zwanger was, we maakten ons daar niet druk om, zijn we maar eens naar het ziekenhuis gegaan. Het bleek dat ik een cyste op mijn eierstok had welke mogelijk een deel van de oorzaak was. Toen deze d.m.v. medicatie na een paar maanden weg was, begon ik met de eerste hormonen.
Enorm vervelend: we moesten gemeenschap op commando hebben, wat een enorme druk op onze relatie legde. Helaas had het geen resultaat en na een aantal maanden besloten we te stoppen. Duidelijk was inmiddels wel dat de oorzaak bij mij lag. Ik maakte te weinig Progesteron aan waardoor ik niet zwanger kon blijven..
Zwaar traject
De 7 jaren die volgden hebben we er bewust voor gekozen om geen vruchtbaarheidsbehandelingen te willen. De medische molen is een zwaar traject die een grote druk op je relatie legt. Ons leven was met tijden te onrustig (we hebben veel meegemaakt in die tijd op persoonlijk vlak) en het was voor ons niet de tijd om het medische circuit in te gaan. Helaas werd ik in al die jaren nooit spontaan zwanger.
‘Zoek maar een ander’
Tegen mijn man heb ik meerdere keren gezegd dat ik het zou begrijpen als hij weg zou gaan. ‘Zoek maar een andere leuke vrouw, die jou wel een kindje kan geven, heb ik meerdere keren in tranen tegen hem gezegd. Natuurlijk wilde ik dat niet, maar uit liefde voor hem gunde ik het met heel mijn hart. Echter wilde hij bij mij blijven en als mensen aan hem vroegen waarom wij geen kinderen hadden , dan antwoordde hij: Lisa kan niet zwanger worden en ik deel mijn leven samen met haar’. Ikzelf voelde me een onvolwaardige vrouw en had erg weinig vertrouwen in mijn lijf. Het doet heel veel met je vrouw-zijn als deze basale lichaamsfunctie niet werkt.
Mogelijkheden
Inmiddels was ik zover dat een leven zonder kinderen ook goed was voor me. Het was anders, maar het bood ook weer andere mogelijkheden. Ik begon met een deeltijd HBO-studie en we maakten mooie vakanties. Toen ik 39 was knielde mijn man bij mij neer, ik weet het moment nog goed, en vroeg me met tranen in zijn ogen om toch het medische traject in te gaan. Hoewel ik doodsbang was, besloten we dat de tijd rijp was. Ik was bijna 40 en het was voor ons echt 5 voor 12.
Niet rooskleurig
Ik ben uitbehandeld in een Nederland ziekenhuis voor IVF. Helaas reageerde ik niet goed op de hormonen. Tegen ons werd gezegd dat de enige optie eiceldonatie was vanwege mijn leeftijd. Vreselijk verslagen zaten we na deze uitslag samen op een terrasje koffie te drinken. Wel besloten we meteen 1 ding: we wilden een second opinion, al was het maar om er voor ons gevoel alles aan gedaan te hebben. We zijn toen naar België gegaan. Daar vonden ze de prognose ook niet rooskleurig , we moesten maar nergens op hopen, maar ze gingen hun best doen. Ze wilden ons 1 ronde hormoonstimulatie met icsi geven.
In de wachtkamer
Iedere keer dat we in de wachtkamer zaten moest ik huilen. Er kwam zoveel verdriet van de afgelopen jaren naar boven. Dacht ik mijn kinderloosheid geaccepteerd te hebben, in het ziekenhuis kwam ik erachter dat dat helemaal niet zo was. Ik heb jarenlang alles heel onbewust weggestopt. Gelukkig zijn mijn man en ik heel erg naar elkaar toegegroeid in die periode: samen hebben we zo sterk in dit proces gestaan en hebben we elkaar heel erg gesteund. Wat waren we blij toen het resultaat boven verwachting was, ook voor de arts: ik reageerde nu wel goed op de hormooninjecties en was zwanger van de 1e terugplaatsing!! Een groot voorrecht om meteen zwanger te zijn, dat besef ik heel goed!
Onzeker
De eerste 14 weken van mijn zwangerschap was ik heel onzeker. Huilend zat ik in de wachtkamer voor de eerste echo. Zou er een hartje kloppen? Ik was zo onzeker dat ik dacht psychische hulp nodig te hebben om überhaupt van deze zwangerschap te kunnen gaan genieten. Gelukkig kreeg ik steeds meer vertrouwen in mijn lijf. Nu ben ik op de helft van mijn zwangerschap en nog ben ik soms onzeker. Iedere vrouw heeft dat wordt mij verteld, alleen weet ik dat een zwangerschap extra kwetsbaar voelt voor vrouwen die via de medische weg zwanger zijn geworden. Alleen lotgenoten begrijpen dat. Als ik mezelf nu zie lopen in een etalageruit denk ik nog steeds: ‘he, ben ik dat echt?’. Het voelt zo onwerkelijk.
Dankbaar!
Natuurlijk heb ik meegedaan met MvM! Met trots en grote dankbaarheid heb ik de flessen volgeplast. Ik ben immers door andere vrouwen zwanger kunnen worden en wilde niks liever dan dit voor andere vrouwen weer terugdoen! Ik ben MvM enorm dankbaar voor hun mooie werk! Zonder jullie had ik hier nu niet met een dikke buik gezeten!
Gastblogger – heeft 162 verhalen geschreven.
Wil jij ook schrijven voor Vriendinnen Onder Elkaar? Stuur dan een mailtje naar [email protected].
