Vorige week vertelde Noor wat er allemaal bij komt kijken als je niet via de natuurlijke weg zwanger wordt. Haar volgende stap was IVF. Hier lezen jullie hoe het haar is vergaan.
“Na een gesprek met een gynaecoloog in Maastricht was onze aanmelding compleet. Wachttijd: 4 maanden! Opeens, na 2,5 jaar, stond alles stil. Ik moest zelfs aan de pil om mijn cyclus regelmatig te krijgen; wat een tegenstrijdig gevoel! Even geen echo’s, geen ovulatietesten, geen “misschien gebeurt het toch nog wel spontaan”-gevoel; helemaal niks. Even vond ik het moeilijk er niet mee bezig te zijn maar na een week of 2: wat een bevrijding! Even geen gerommel aan m’n lijf. We zijn op vakantie gegaan, hebben ons weer eens heerlijk bezat en probeerden te genieten van de dingen om ons heen en vooral van elkaar!
Een aanslag
Dit proces is een aanslag op je relatie, dat staat als een paal boven water. Ik geloof heilig dat mijn man en ik bestemd zijn voor elkaar maar dit…dit maakt alles heel moeilijk. Gedachtes als: “als ik met een ander was getrouwd, had ik misschien al een kind gehad” schieten door je heen en lieten me heel schuldig voelen. Maar hij zal ook vaker gedacht hebben dat hij er helemaal klaar mee was; al dat gezeur van mij, altijd maar over hetzelfde praten. En zijn schuldgevoel… dat was volgens mij heel groot: “ik kan haar geen kind geven”.
Geen reële gedachtes maar ze waren er toch. Ik vind het heel belangrijk er wel over te schrijven, omdat ik denk dat veel koppels hiermee te maken hebben. Je voelt je vreselijk schuldig ten opzichte van elkaar, maar waarschijnlijk hoort ook dit bij het hele proces.
Klaar voor de start
Na deze maanden was het dan zover, we gingen starten. Knikkende knietjes, misselijk van de spanning… op naar Maastricht. Een paar flauwe grapjes van m’n man verder, die me overigens goed lieten ontspannen, waren we aangekomen en hadden we de kennismaking. Eerst individueel met een gynaecoloog, toen met de IVF-arts en vervolgens nog een groepsgesprek met lotgenoten (“we zitten samen in hetzelfde schuitje-gevoel”… ik ben er niet zo van)
Onze kansen werden aardig hoog ingeschat; jong, gezond, geen overgewicht, niet roken… Er werd gekozen voor ICSI, daar het zaad van mijn man volgens de artsen van de IVF afdeling te slecht was voor IVF. Ok, prima…maar die 12 IUI’s voelden toen wel een beetje overbodig.
Het hormonencircus ging van start; jezelf 1x per dag injecteren (met fostimon), na verloop van tijd 2x per dag (fostimon en decapeptyl).
Opvliegers, hoofdpijn, weinig energie, pijnlijke eierstokken. Ik voelde me een broedmachine. Zoveel mogelijk eitjes moesten groeien in mijn eierstokken zodat met de naderende punctie deze eruit gehaald konden worden.
Eitjes
Tussen de start met de hormonen en de punctie zat bijna 1 maand… wat een lange tijd! Ik voelde me beroerd maar het was tegelijkertijd ook een hele spannende tijd, zoveel onzekerheden: zijn er genoeg eitjes, zijn het er niet teveel (want dat is dan ook weer niet goed), hoe zal de punctie verlopen? De dag van de punctie, Sjeez, wat zijn we zenuwachtig. Ik kreeg wat dormicum toegediend om wat meer te ontspannen terwijl mijn man zijn potje mocht vullen. Stiekem hebben we wat af gegniffeld met z’n twee: het is toch wel een bijzondere, ietwat onwerkelijke situatie.
De punctie was pijnlijk, een ander woord heb ik niet. Gelukkig duurde het niet lang en was het resultaat erg goed! 10 bruikbare eicellen! Dat is een hoog aantal, we waren zo blij!
Op knappen
2 dagen later is DE grote dag; de dag van de terugplaatsing. Pas dan hoor je of zich van de eicellen die geïnjecteerd zijn met een zaadcel, een embryo heeft gevormd. Een uur voor de terugplaatsing moest ik 1 liter water drinken, dit komt de ligging van je baarmoeder ten goede (een volle blaas drukt deze in de juiste positie)…help, wat een hoeveelheid! En je moet het ook nog binnen 15 min ophebben, anders is het niet op tijd in je blaas. Je staat dus eigenlijk op knappen maar ach, dat is wel het minste… We kregen te horen dat er zich uiteindelijk 5 bruikbare embryo’s hadden ontwikkeld! De beste zou teruggeplaatst worden, de andere 4 ingevroren, wat een super nieuws! De artsen waren zelf ook erg tevreden, wat een geluk hebben wij!
En ons toppertje, onze ieniemienie-uk, werd in mijn baarmoeder geplaatst… Huilend van blijdschap belde ik vanuit de auto onze ouders, iedereen leefde zo mee. De rest van de dag was onwerkelijk; er zat nu een kleintje van ons 2 in mijn buik! Blijf je zitten kleine uk? Je bent zo gewenst!
Opnieuw tussen hoop en vrees
Klaar met de hormonen? Ik dacht het niet! 3x per dag 2 vaginale bolletjes inbrengen (Utrogestan), om het baarmoederslijmvlies dik te maken en te houden, zodat kleine uk zich goed kan innestelen. Altijd op dezelfde tijd, waar je ook bent… mocht ik zwanger zijn, moet ik hier tot 12 weken van de zwangerschap mee doorgaan. Ondertussen blijft het maar malen in mijn hoofd; zit onze uk er nog? We leven tussen hoop en vrees. De testdatum komt dichterbij…we durven niet…en aan de andere kant kunnen we niet wachten! Afleiding zoeken zegt iederen: ja ja, makkelijk gezegd! Iedereen komt met lieve, goedbedoelde adviezen maar eerlijk is eerlijk: zij weten niet wat het is. Iemand die dit niet meemaakt, begrijpt niet hoe het voelt en wat voor een impact het heeft.
De langste drie minuten
Een paar dagen voor de datum weer buikpijn. Ai…dit gaat mis. Slapeloze nachten, weer tranen (ik dacht dat ik er geen meer had) maar.. geen menstruatie. De dagen kruipen voorbij, alle dagelijkse dingen gaan op de automatische piloot, er is maar 1 ding belangrijk…. En dan… de testdag! Deze staat al vast, aangezien je na de test meteen het ziekenhuis moet bellen. Zij moeten weten wat de uitslag is om verder beleid te bepalen.
Geen oog dicht gedaan die nacht, we liggen naast elkaar in bed en houden elkaars hand vast “Ik durf niet”, zeg ik nerveus. Mijn man, de eeuwige optimist, knijpt me in m’n hand en stelt me gerust “dit kunnen wij aan, wat het ook wordt”.
Op de badkamer de test gedaan en snel terug naar mijn man, voor de langste 3 minuten van ons leven. We zitten samen op de bedrand, houden elkaar vast en zeggen niets…
Zo lang gewacht
Duizelig, zwetend en nerveus lopen we naar de badkamer, en daar ligt ‘ie: de test. Ik werp 1 snelle blik en het resultaat is overduidelijk; ik vlieg mijn man om zijn hals en samen doen we een vreugdedansje, op onze badkamer. POSITIEF! Na al die jaren wachten, hopen, tranen en onzekerheid ben ik zwanger! Als de eerste 12 weekjes gepasseerd zijn, kunnen we echt genieten van dit wonder. In mijn buik groeit een mensje, ons kindje. Het is zo onwerkelijk en vertrouwd tegelijk. We genieten van elk moment, elke echo, elk schopje en zijn ons bewust van het geluk dat we hebben.
Na 39 weken en 4 dagen zwangerschap komt onze gezonde zoon ter wereld! ICSI-kindjes zouden over het algemeen wat kleiner/lichter zijn…nou, niet onze boy! Met 53 cm en ruim 4 kilo mag hij er wel wezen. Ik sluit hem voor het eerst in mijn armen en direct in mijn hart. Op jou heb ik zo lang gewacht, wat ben jij welkom!
Op zijn geboortekaartje de passende tekst:
“voor het eerst raken we je aan
we strelen je heel zacht
jij bent het wonder
waarop we zo lang hebben gewacht”
Zonder twijfel
Zou ik dit alles weer doen? Zonder twijfel! Ons verhaal is een succesverhaal, en ik weet maar al te goed dat dit niet voor iedereen geldt.
Toen ik mijn zoon voor het eerst vasthield, wist ik dat het het allemaal waard is geweest. Het is niet zo dat ik alles kan vergeten, maar het kan wel een plekje krijgen. Ook het schrijven van dit blog helpt me hierbij. Als ik terugkijk, denk ik dat het ontzettend belangrijk is dat je tijd voor je relatie maakt. Het klinkt zo cliché maar af en toe even iets leuks doen samen, het er even niet over te hebben en proberen je leven niet stil te zetten helpt uiteindelijk wel.
Volgende week wordt onze zoon 1 jaar. Een hele mijlpaal en ik merk dat het heel veel met me doet. Ik denk terug aan de hectische, moeilijke en ook met momenten hilarische tijd die achter ons ligt. Zonder Moeders voor Moeders was hij er niet geweest. Alle zwangere vrouwen die meedoen met moeders voor moeders; bedankt, uit de grond van mijn hart! Houd hoop, geef niet op en geniet van de dingen om je heen. Laat het proces niet je leven bepalen. Mijn verhaal is er een van de velen, hopelijk herken je er iets in, heb je er iets aan…
En die 4 embryo’s die nog ingevroren zijn? Hopelijk in de toekomst een broertje of zusje voor onze kleine man!
Gastblogger – heeft 162 verhalen geschreven.
Wil jij ook schrijven voor Vriendinnen Onder Elkaar? Stuur dan een mailtje naar [email protected].
