Onze oproep op Facebook waarin we om gastbloggers vroegen, zette Noor* aan het denken. “Een blog schrijven… dat lijkt me wel wat! Maar kan ik het ook? We springen in het diepe en doen eens een poging. Schrijven over mijn ervaring met zwanger worden als dit niet vanzelf gaat. Ja, daar weet ik wel het een en ander van!”
*Noor is een fictieve naam
“Ik ben me er terdege van bewust dat ik een van de velen ben die haar grootste wens niet zomaar zag uitkomen, die altijd die angst met zich meedroeg dat “het nooit zou gaan lukken” en “er misschien nooit iemand mama tegen mij gaat zeggen”. Ik hoop met mijn blog anderen een hart onder de riem te steken en mogelijk nog wat informatie te geven, alhoewel het internet natuurlijk uitpuilt met allerlei info. Geloof me, ik denk dat ik ALLE zoektermen omtrent “zwanger worden” wel gegoogled heb.
We gaan ervoor!
In 2009 ben ik getrouwd met de liefde van mijn leven en van kleins af aan heb ik 1 grote wens: moeder worden. In 2010 dachten we: we gaan ervoor! Ik was toen 28 jaar. Heerlijk onbevangen stapten we erin, we zagen wel waar het schip zou stranden. Na 6 maanden bekroop me een akelig gevoel, kan niet uitleggen wat het was. Mijn man was nog niet ongerust maar gaf toe (na een hoop gezeur van mijn kant) en samen stapten we naar de huisarts. Na overleg (en een paar maandjes erbij gejokt ☺) een verwijzing gekregen voor de gynaecologie in het ziekenhuis bij ons in de buurt.
Afspraak, kennismaking en allerlei onderzoeken volgden…ik weet nog goed dat mijn man in de auto tegen me zei: “en nu zul je zien dat je volgende maand zwanger bent”
Eileiders?
Mijn cyclus werd gevolgd, deze bleek niet helemaal in orde. Er werd een samenlevingstest gedaan, deze bepaald of de zwemmers van mijn man wel goed konden “voortbewegen”, en deze was positief. Ik kreeg nog een baarmoederfoto (HSG) om te zien of mijn eileiders wel goed doorgankelijk waren. Wat was ik nerveus! Enigszins ongemakkelijk en gegeneerd lag ik daar, met een grote lamp gericht op mijn “privé delen”. Enigszins pijnlijk was het wel, maar de opluchting was groot toen bleek dat mijn eileiders in orde waren.
De man met de hamer
De volgende stap was het semenonderzoek, waar de kwaliteit van het zaad van mijn man werd onderzocht. En daar kwam de man met de spreekwoordelijke hamer: de kwaliteit was zeer slecht. Er waren weliswaar levende zwemmers, maar de meeste waren misvormd, traag en het grootste gedeelte dus onbruikbaar. Bijna tegelijkertijd kregen we te horen dat ik PCO -polycysteus-ovariumsyndroom – heb, na het volgen van mijn cyclus gedurende een paar maanden. Hierdoor heb ik bijna nooit een eisprong.
Harde klap
De klap kwam hard aan. Het gebeurt altijd anderen, waarom nu uitgerekend ons? Wat hadden wij fout gedaan? Wij horen bij elkaar, waarom kunnen wij dan niet zonder allerlei kunstgrepen een kindje krijgen? Maar we laten ons niet uit het veld slaan, de gynaecoloog gaf aan dat we toch een aantal maanden zelf moesten proberen, met gebruik van hormoontabletten (Clomid). We hadden er niet veel vertrouwen in eerlijk gezegd, en onze gynaecoloog volgens mij ook niet maar “u bent toch nog zo jong, u moet alle kansen benutten” was de uitspraak waarmee we, gewapend met een doosje Clomid, huiswaarts reden.
6 maanden later. Zes maanden waarin mijn humeur alle hoeken van de kamer zag, een paar kilo aangekomen van de stress en de hormonen, een halve vuilniszak gebruikte ovulatiestrips in de container en veel (VEEL) tranen… maar nog steeds: geen resultaat.
De eerste keer
De volgende stap diende zich aan: IUI, intra-uteriene inseminatie. Hierbij zou het zaad van mijn man op het juiste moment – rond de eisprong – worden ingebracht in mijn baarmoeder. Mijn cyclus zou heel nauwgezet in de gaten worden gehouden om te zien hoe de eitjes in mijn eierstokken zich zouden ontwikkelen. Door de Clomid zou dit goed getimed kunnen worden. De eerste keer was zenuwslopend; om de dag naar het ziekenhuis voor een inwendige echo – daar wen je snel aan -voor een follikelmeting, het meten van de groeiende eitjes.
Hallo, Pregnyl!
Als 1 eitje groot genoeg was dan moest je jezelf injecteren met… daar komt ‘ie: Pregnyl. Het geneesmiddel dat met de ingeleverde urine bij Moeders voor Moeders word gemaakt. Ik neem direct de kans ALLE moeders die urine hebben ingeleverd ontzettend te danken! Het plassen in de blauwe, stinkende potten is voor veel vrouwen, waar ik dus eentje van ben, HEEL belangrijk! Zonder jullie kunnen heel veel wensen niet in vervulling gaan: DANK! 1,5 dag na de Pregnyl is dan de inseminatie; manlief moet een potje vullen dat dan bij het laboratorium van het ziekenhuis moet worden ingeleverd. Had toch wel iets grappigs, om 8 uur ‘s ochtends met een potje zaad gewikkeld in aluminiumfolie onder je trui – want ja, de zwemmers moeten het warm hebben – richting het ziekenhuis…
Zo optimaal mogelijk
In het lab worden alle slechte, dode zwemmers verwijderd en het zaad zo optimaal mogelijk gemaakt. Dan word het ingebracht en is het wachten… wachten… en zo waren we weer 6 maandjes verder. Het zaad van m’n man was erg wisselend; ene moment nauwelijks goede zwemmers, andere keer een stuk beter. Maar, het mocht niet baten. Ook niet ondanks mijn hele “gezonde voeding strategie”: uren bracht ik door op internet en heb m’n man alles gevoerd wat ook maar eventueel, enigszins zou kunnen bijdragen: tomaten, watermeloen, granaatappelsap, aardappelen. Om nog maar niet te spreken over alle voedingssupplementen die elke ochtend voor hem klaarlagen. Laten we zeggen dat dit soms enige “wrijving” met zich meebracht (wat schrijf ik dat toch netjes).
Ondertussen in je omgeving…
Had ik al benoemd dat ondertussen iedereen, maar dan ook bijna iedereen, om me heen zwanger werd? “oh gefeliciteerd, wat leuk! Zo snel raak? Fijn zeg!”…en thuis kwamen de tranen…dit zal helaas voor velen heel herkenbaar zijn. Je wil blij zijn voor de ander, maar dat word steeds moeilijker. Bah, ik voelde me soms zo schuldig; waarom kon ik niet gewoon blij zijn? Waarom werd ik steeds negatiever, cynischer?
De gynaecoloog stelde voor nog 6 IUI’s te doen, maar dan met andere hormonen, Gonal-F. Hiermee moest ik me dagelijks injecteren. En dan voor de IUI ook nog de vertrouwde Pregnyl. Gelukkig geef ik niks om naaldjes, dus mezelf prikken was geen probleem. Gaandeweg bekroop me het gevoel dat die IUI het niet zou gaan worden, ik wilde verder. De gynaecoloog gaf aan dat alle kansen gegrepen moesten worden, je wist nooit… En plots waren we weer 7 maanden verder: zes pogingen plus 1 maand verplichte rust, doordat er een cyste was ontstaan.
Tussen hoop en vrees
Elke maand tussen hoop en vrees leven, het doet wat met je… die hormonen in je lijf zijn vervelend, maar de continue aanwezige angst is echt verschrikkelijk. Ondertussen probeer je ook nog je “gewone” leven door te laten gaan. Werk, familie, vrienden… het hoort er allemaal bij. Gezellig op een verjaardag met een kind van een onbekende op schoot zitten terwijl je buik blauw is en pijn doet van alle injecties, doet niet veel goeds voor je humeur. Het lijkt een dooddoener maar; relativeren is wel belangrijk. Het klinkt zo cliché maar we hebben elkaar, lieve familie en vrienden, we zijn verder gezond. Soms moet je er bewust even bij stilstaan, hoe moeilijk dat ook is.
In gesprek met onze gynaecoloog kwam het hoge woord eruit: IVF was de volgende, en tevens laatste optie. We werden doorverwezen naar een ander ziekenhuis (Maastricht) en onze gynaecoloog wenste ons alle goeds, ze had er vertrouwen in. Nu wij nog…”
Volgende week lees je hoe de behandelingen van Noor verdergaan, en of ze hun vruchten af zullen werpen. Hoe lang moeten ze nog wachten?
Gastblogger – heeft 162 verhalen geschreven.
Wil jij ook schrijven voor Vriendinnen Onder Elkaar? Stuur dan een mailtje naar [email protected]
