‘Mama, hoe lang duurt het nog?’ vraagt Felicia bijna dagelijks. Voor mij duurt 40 weken al lang, voor Felicia is het haast niet uit te leggen wanneer de baby eindelijk uit mijn buik komt.
Samen met Felicia maak ik een maandkalender waar ze elke dag een stickertje op kan plakken tot aan Pasen. Ze mag ook elke dag een paaseitje. Felicia is dol op paaseitjes en grappig dat het precies samenvalt met mijn uitgerekende datum. Sinds januari liggen de winkelschappen al vol met paaseitjes, al valt Pasen pas op 5 en 6 april.
Ik koop een vrolijke ‘zwangerschapsaftelkalender’ voor broertjes en zusjes en lees alle verhaaltjes en opdrachten voor. Ook kijken we haar fotoboeken door als pasgeboren baby.
Dit jaar hoef ik gelukkig zelf geen paaseitjes meer te zoeken in het ziekenhuis, ik ben druk bezig ons paaskuiken uit te broeden. Tegelijkertijd sluit ik een decennium af, die in het teken stond van onze kinderwens. Op mijn 30e verjaardag stopte ik met de pil, dit jaar word ik 40 en is mijn gezin compleet met ons zoontje erbij. We prijzen ons gelukkig voor onze dromen die uit zijn gekomen. De komende tien jaar staan in het teken van ons ouderschap; onze kinderen een liefdevolle opvoeding te bieden en zo goed mogelijk te ondersteunen in hun ontwikkeling.
Felicia gaat na de zomer naar de basisschool en wij gaan opnieuw een babyfase beleven. Best gek, maar soms blijft het nog een onwerkelijk gevoel dat er weer een baby in ons huis komt. Als ik kleine sokjes of een rompertje in mijn handen heb, waar straks onze baby in past, dan raak ik daar weer even emotioneel van. Of het moment dat we de wieg van zolder haalden en de babykamer klaarmaken. Het gaat echt gebeuren en wij zijn er al helemaal klaar voor! Is het nou al bijna Pasen?
