Er zijn van die dagen dat je je kind(eren) wel achter drie rollen behang kunt plakken. Ik weet het, het klinkt zeer onaardig , zeker tegenover degenen die graag kinderen zouden willen, maar soms… Daar tegenover staan aan de uiterst andere kant, de dagen dat ze ziek zijn, zielig zijn of iets anders mankeren en je zou willen dat ze kattenkwaad voor 10 uit zouden halen.
Voors en tegens.
Soms ben ik geen leuke moeder. Ik ben ook maar een mens, ook al is dat lang niet altijd een excuus. Maar zijn we allemaal niet wel eens moe, hebben we zorgen of zitten we slecht in ons vel? De één misschien meer dan de ander, maar ik geloof dat we het allemaal wel (her)kennen. Dat heeft dan vaak zijn weerslag op je gezin, op je partner en/of je kinderen. Het is een negatieve wisselwerking die, áls deze momenten er dan eens zijn, een behoorlijke stempel op de dag drukken. Op die dagen denk ik wel eens: ‘waarom wilde ik nu (vier) kinderen …?’. Om vervolgens dan aan het einde van zo’n moeizame dag tegen de tijd dat ik zelf naar bed ga weer vertederd te worden door vier kinderen die slapen als roosjes, ieder op zijn of haar specifieke manier.
Altijd ga ik nog even bij ze kijken. Hoe laat het ook is en hoe moe ik ook ben; ik kan ze zo uittekenen.
Soms is het zwaar, het ouderschap. Het is van zoveel factoren afhankelijk of de dagen van een leien dakje gaan of veel stroever. Niets is wat het lijkt, dat heb ik inmiddels ook al wel ontdekt. Nergens loopt het altijd gesmeerd, ook al lijkt dat soms wel zo of doen anderen dat zo overkomen.
Dat nóóit meer!
Van die momenten waarop je denkt: ‘dát nooit meer’, die zijn er hier ook geweest. Het eerste kappersbezoek van mijn oudste zoon op 2-jarige leeftijd, inmiddels alweer bijna vijf jaar geleden, staat nog in mijn geheugen gegrift. Ik heb de desbetreffende kapperszaak nooit meer bezocht… Hij sloeg daar nog net niet het interieur kort en klein. Maar dat hij een ongeleid projectiel werd dat op orkaankracht kon gillen en krijsen, dat weet ik nog goed. De kapster deed nog een paar verwoede pogingen toch zijn haren te knippen en er daarmee nog wat model in te krijgen, maar alle moeite ten spijt: ze kreeg het niet voor elkaar. Het resultaat? We gingen naar huis met een coupe waarvan de bovenkant veel te kort was, de achterkant en bij zijn oren nog veel te lang. Ik heb er om zitten huilen in de auto. Het verknipte hoofd, hoe het verlopen was … te erg. En als je dan in je omgeving hoort dat menig kind braaf zijn of haar haren laat knippen, dan vraag je je serieus af wat je verkeerd gedaan hebt. Inmiddels vraag ik me dat niet meer af, ik weet beter… Is het een kappersbezoek niet, dan is het wel wat anders dat niet naar wens verloopt.
Een ongeluk zit in een klein hoekje…
En dan zijn er die keren dat je kind valt, soms rakelings langs dat salontafeltje, soms vol met het hoofd tegen een kastje. Negen van de tien keer loopt het goed af, groot worden doe je met vallen en opstaan, zo zeggen ze. Dat is ook zo en die keren dat het nét goed gaat, dan slaak je een zucht van verlichting. Maar die keren dat het fout gaat en je kind een gat in zijn hoofd moet laten hechten, die zijn er ook of zullen misschien nog wel komen. Een ongeluk zit in een klein hoekje, weer zo’n gezegde, maar ook dat is zo. Je kunt niet overal bij zijn, je kunt niet alles voor zijn, het gebeurt je een keer. Hoe goed je ook je best doet je kind te behoeden voor erg, erger, ergst.
Ontzettend geschrokken
Mijn jongste zoon viel een aantal weken terug van behoorlijke hoogte voorover van de trap. Ik zal je de details besparen maar ik hoop het nooit, nóóit meer mee te maken. De schade aan hem was groot, niet blijvend gelukkig, maar de schrik zat dagen- zo niet wekenlang tot in alle vezels van mijn lichaam. Hoe erg het ook was, ik ben toch ‘blij’ dat het niet nóg erger is afgelopen. Hij had blijvend letsel over kunnen houden, of erger…
Van grote waarde
Op die momenten vergeet je de dagen die moeilijk verlopen en op die momenten besef je hoe kostbaar je kinderen zijn. Op die dagen word je je ervan bewust dat je moet koesteren wat je hebt, dat je het op grote waarde moet schatten. En dat middelt dan weer de dagen dat je wind tegen hebt…
Joan Jasperse – heeft 14 verhalen geschreven.
