Moeders voor Moeders-informatrice Joan heeft de afgelopen maanden haar huis verbouwd, haar kinderen verzorgd en haar werk gedaan. Een bijzondere baan waarin ze met grote contrasten maar altijd even intense emoties te maken krijgen. Joan vertelt hoe de afgelopen maanden voor haar zijn geweest.
“De afgelopen maanden stonden in het teken van de grote verbouwing van ons huis. In combinatie met vier jonge kinderen, het doorgaan van de dagelijkse dingen, afspraken en de nodige verplichtingen voelden sommige dagen als jongleren voor ver gevorderden. Maar, uiteindelijk hebben vier maanden van letterlijk en figuurlijk door het stof gaan een prachtig verbouwd huis opgeleverd! Uiteraard ging in die periode ook het werk van Moeders voor Moeders gewoon door; het bracht me de ontspanning die ik soms echt even nodig had. Het klinkt misschien vreemd, maar zo voelde het wel.
Het is opmerkelijk hoeveel vrouwen in het kleine half uurtje dat ik hen thuis bezoek hun verhaal doen. Uiteenlopende verhalen; mooie verhalen, verdrietige verhalen; soms met grote contrasten.
Bijvoorbeeld de avond dat ik eerst een deelneemster bezocht die onbedoeld in verwachting was geraakt van haar eerste kind. Er waren weken voorbij gegaan waarin zij en haar partner zich hadden afgevraagd of ze dit wel wilden, wel konden en hoewel ze eerst sterk de neiging hadden de zwangerschap te beëindigen, besloten ze toch dit niet te doen waarna ze er ook vol voor wilden gaan: en daarbij hoorde ook deelname aan Moeders voor Moeders. Tijdens het deelneemstergesprek zaten zij en ik tegenover elkaar aan tafel en toen ik wilde beginnen zette ze vol trots haar eerste echofoto in een lijstje tussen ons in. Het was een mooi moment.
Daarna reed ik door naar een deelneemster die na 5 vijf jaar wachten, veel teleurstelling, onzekerheid en meedraaien in de medische molen, nu eindelijk vol trots maar tegelijkertijd zeer afwachtend een duidelijk positieve zwangerschapstest onder ogen had. Het moment dat ik vooraf aan haar inschrijving mijn hCG-test deed, was er één vol spanning. Begrijpelijk uiteraard, want dat waar je jaren naar uitkijkt wil je niet als zand door je vingers zien glippen. Niet alleen voor de deelneemster een moment van spanning, ook altijd voor mij als informatrice. Maar gelukkig was het in het zicht komen van haar twee strepen secondewerk en slaakte zij daarop een zucht van verlichting … ik van binnen niet minder. Het is bewonderenswaardig te horen hoe jaren van wachten en hopen op die ene zwangerschap een soort missie wordt, waarbij na talloze teleurstellingen toch vaak weer nieuwe moed wordt gevonden om door te gaan. Er samen weer voor te gaan, want ook de partner moet hierin niet vergeten worden. Het kan een behoorlijke druk op je relatie leggen en dat maakt het zeker niet altijd makkelijk samen sterk door te gaan. Inmiddels is deze deelneemster de 16 weken zwangerschap gepasseerd, is haar deelname aan Moeders voor Moeders ten einde en kan ze hopelijk over iets meer dan 20 weken na vijf lange jaren hun eerste wonder in handen houden.
Streven naar dat wat soms zo gewoon lijkt: zwangere vrouwen in je omgeving zijn er in overvloed. Je komt altijd vrouwen met kinderen tegen of je nu bij de supermarkt loopt of een ommetje op straat maakt. Geboorteversiering aan huizen van mensen die je niet kent is iets dat je met de neus op de feiten drukt dat het bij jullie allemaal niet wil vlotten.
Bijzonder vond ik de deelneemster die zich rond de vijfde week van haar zwangerschap aanmeldde, vertelde zelf 25 jaar geleden geadopteerd te zijn omdat haar adoptieouders zelf geen kinderen konden krijgen. Mede daarom was ze meer dan gedreven om nu aan Moeders voor Moeders mee te doen. Maar op het moment dat ik haar bezocht was ze ziek, ziek van misselijkheid en ziek van extreme moeheid. Maar ze wilde er voor gaan, daar waar het al vrij snel toch echt een zware belasting bleek. Ze vond het zo erg dat het haar niet lukte, maar in overleg spraken we af dat we een pauze van twee weken inlaste en ze het daarna opnieuw ging proberen hopende dat haar kwaaltjes afnamen. Maar ook na die twee weken bleek het voor haar te zwaar om mee te doen. Ze had het er moeilijk mee dat ze haar steentje niet bij kon dragen, het voelde voor haar als falen en ze bood aan de gekregen attenties terug te geven. Maar zoals ik ook tegen haar zei: falen is het beslist niet! De intentie is goed, je probeert wat je kunt maar je eigen welzijn en dat van de baby in wording gaan voor, hoe goed het doel achter Moeders voor Moeders ook is. Wat niet gaat, gaat niet.
Uiteraard spreek ik ook vrouwen die niet mee willen doen; die een deelname niet inpasbaar kunnen of willen maken met hun privé leven. Dit is prima, ieder neemt een eigen beslissing in deze. Mijn rol is informerend en stimulerend maar deelname is altijd vrijblijvend. Maar er zijn wel momenten dat ik een makkelijk uitgesproken ‘nee’ wil verdedigen met het verhaal van een deelneemster dat me is bijgebleven. Maar dat doe ik niet; ik ben blij met de vrouwen die beseffen dat Moeders voor Moeders goed werk doet, dat het voor velen zo hard nodig is dat ze meedoen en dat ze hun steentje, groot of klein, proberen bij te dragen!”
Joan Jasperse – heeft 14 verhalen geschreven.
