Het is 23.00. We liggen net in bed. “Lisa, ik wil even met je praten. Ik heb eens nagedacht…” zei mijn partner. Als mannen zéggen dat ze hebben nagedacht is het vaak wel heel serieus. “Ja…?” gaf ik bangig als antwoord. Mijn hart klopte in mijn keel.
In een milliseconde had ik alle doemscenario’s afgespeeld en dacht ik ‘oke, this is it. We hebben een mooie tijd samen gehad maar hij wil niet meer’. De tranen stonden me al bijna in de ogen. Gelukkig was het donker in de kamer.
Hij schraapte zijn keel en zei “Ik vind dat ons zoontje binnenkort in zijn eigen kamer moet gaan slapen”. Dat klonk een stuk minder erg dan mijn eerder bedachte doemscenario’s maar kwam eigenlijk net zo hard aan. Terwijl hij verder ging met zijn onderbouwing kreeg ik buikpijn, zweethanden en een benauwend gevoel bij mijn keel.
Gek genoeg stonden de tranen mij nog steeds bijna in de ogen. Theoretisch gezien had hij een punt maar mijn gevoel gaf hem nog geen gelijk. Na lang onderhandelen zijn we tot een akkoord gekomen; over 3 weken gaat ons zoontje naar zijn eigen slaapkamer.
Voor buitenstaanders klinkt dit waarschijnlijk als iets kleins maar nu hij nog zo klein is vind ik elke stap op het gebied van loslaten gewoon lastig. Maar goed, je kunt de pleister er maar beter ‘snel’, of in ieder geval over 3 weken, er vanaf trekken.
Lisa – heeft 13 verhalen geschreven.
Lisa is 24, werkt in Amsterdam als online marketeer en heeft net een zoontje. Lees meer over haar op haar website
