De titel van deze blog is er één die je misschien niet zou verwachten op een site van Moeders voor Moeders. Toch hoop ik dat jullie verder willen lezen.
Als Fieldmanager bij deze organisatie kom ik geregeld in gesprek met vrouwen die een lange weg hebben gehad voordat wij bij ze aan tafel mogen zitten. Dit maakt ons werk heel bijzonder, maar heeft mij tegelijkertijd aan het denken gezet over onze eigen weg naar het zwanger worden.
Toen wij in 2010 de sleutel kregen van ons nieuwe paleisje ben ik gestopt met de pil. We waren immers getrouwd en in dit nieuwe huis is een zee van ruimte voor een kindje. En omdat we nog een paar maanden moesten verbouwen om het bewoonbaar te maken, kon in die tijd mooi de pil uit mijn lichaam verdwijnen.
Tegelijkertijd hadden we in ons achterhoofd dat het misschien wel even kon duren bij ons. Mijn man heeft jaren geleden een heftig motorongeluk gehad. Diverse verwondingen leidde ertoe dat hij na een reanimatie een week in coma heeft gelegen. Tel daarbij een ziekenhuis bacterie op een cruciale vruchtbaarheidsplaats bij op en onze kansberekening was voltooid. Wij hadden dus niet het idee dat we zo 1-2-3 zwanger zouden worden.
Dus na de verbouwing gingen we verder met ‘klussen’. En we begonnen te tellen. 1….2….3 RAAK!
Huh? Klopt dat wel? Zo snel?
Ja dus, want een kleine 9 maanden later werd onze grote liefde Joy geboren. Een wonder en alle clichés bleken te kloppen.
Over een tweede dachten we in het begin niet zo na. Ik had een heftige bevalling en Joy werd na 4 maanden gediagnosticeerd met astma. We vonden het wel even prima zo en genoten volop met zijn drietjes. Maar na een tijdje begon het wel weer te kriebelen. En Joy is anders ook maar zo alleen.
Alleen zijn we alweer 3,5 jaar verder na de eerste zwangerschap. Zou het wel weer zo makkelijk gaan? Zit er straks niet teveel leeftijd tussen Joy en nummer 2 als het iets langer duurt?
Allemaal vragen die overbodig bleken, want deze keer was nog sneller dan de eerste. Slechts 1 ronde hebben we nodig gehad.
En dat zet je aan het denken. Is ons leven maakbaar? Kunnen wij over zoiets groots beslissen en gebeurt het dan ook direct? En waarom bij ons wel maar bij zoveel andere stellen niet? Ik heb altijd een hekel gehad aan mensen die zeggen; We nemen een kind. Nee, mensen een kind krijg je en is het grootste geschenk dat je ooit in je leven zult mogen ontvangen.
Maar intussen voel ik me ‘schuldig’, tegenover al die bekenden en onbekenden waarbij zwanger worden niet zo een vanzelfsprekendheid is als bij ons. En daarom ben ik iets aan het overwegen; eiceldonatie. Hierbij worden mijn eicellen ‘geoogst’ en gebruikt voor vrouwen die zelf niet meer over gezonde eicellen beschikken.
Wil je hier meer over lezen? Kijk eens op internet, bijvoorbeeld op de website van Freya.
Nog een manier dus om je geluk te delen!
Terry - MvM – heeft 8 verhalen geschreven.
Fieldmanager bij Moeders voor Moeders. Houd van shoppen en sauna's. Is gek op lezen en doet aan boxing om fit te blijven.
