Aan de start van ieder deelneemstersgesprek voert een informatrice van Moeders voor Moeders altijd een hCG-test uit, om te zien of er voldoende zwangerschapshormoon wordt aangemaakt om te mogen starten met het sparen van urine. Altijd even een spannend moment, hoe vaak de deelneemster zelf ook al een test gedaan heeft. De opluchting twee strepen te zien is meestal groot, soms is het een extra bevestiging van dat wat ze zelf al vaker gezien heeft.
Buiten dat het zwangerschapshormoon hCG van grote waarde kan zijn voor vrouwen met vruchtbaarheidsproblemen ligt het ook aan de basis van het doel van Moeders voor Moeders. Helaas is het ook vaak de veroorzaker van menig zwangerschapskwaaltje. Misselijkheid in allerlei maten, moeheid, veranderde reuk en smaak, vergeetachtigheid en niet te vergeten het korte lontje en een daarbij horende hormonale of emotionele uitbarsting.
Tijdens sommige deelneemstersgesprekken ontmoet ik ook de partner c.q. toekomstig vader of tweede moeder. Daar waar de deelneemster een zucht van opluchting slaakt bij het zien van twee strepen op de test, heb ik menig partner ook al horen zeggen: ‘nou die hormonen vliegen me om de oren, dus ik twijfel niet aan de hoeveelheid hormonen die wordt aangemaakt’. Dat levert de partner dan soms een lach, soms een verwijtende boze blik op.
Ik moet er altijd wel om lachen, want na vier doorlopen zwangerschappen kan ik ook uitgebreid meepraten over dat wat zwangerschapshormonen met je kunnen doen. Misselijk ben ik nooit geweest, wat een geluk, maar over dat korte lontje kan ik meepraten evenals over het overmatig emotioneel worden daar waar je voorheen alleen dacht ‘wat sneu zeg’. En als je het mijn man vraagt dan kan hij ook nog wel wat duiten in het zakje doen.
Ik zie mijn man nog naar me kijken, na mijn eerste hormonale uitbarsting ergens in het prille begin van mijn eerste zwangerschap. Hij keek alsof hij zeggen wilde ‘wie is die vrouw, met haar ben ik toch niet getrouwd, wáár gáát het over?’. Ik weet niet eens meer waarover het ging, iets volstrekt onbenulligs waarschijnlijk, een voorval in de trant van een mug een olifant maken. Maar die eerste hormonale uitbarsting is nog gevolgd door vele andere.
Daar waar ik er maar slecht mee leerde om te gaan, leerde mijn man dat wel. Hij gaf toe waar dat eigenlijk niet nodig was, negeerde het als het moest, maar liet het vooral over en langs zich heen komen. Nu moet je ook niet denken dat ik vier zwangerschappen lang nagenoeg 40 weken een draak van een hormonale zwangere vrouw was, helemaal niet, maar zeker de eerste en de laatste zwangerschapsweken waren funest. Maar laten we eerlijk zijn, het gaat gewoon met je aan de haal, of je nu wil of niet. Zoiets als een slapende vulkaan waar zich op de bodem van de krater een kolkende, afwachtende massa bevindt die op een bepaald moment ineens tot uitbarsting kan komen.
Uitgeschopte schoenen van je partner op de mat worden ineens hindernissen waarover je je nekt breekt. Het omslaan van de krant, geeft ineens te veel wind langs je bord en gekraak aan je oren, de goedbedoelde kop koffie is te sterk en zit ook nog in de verkeerde mok. En waarom moet er nu uitgerekend een blik sardientjes open getrokken worden als je partner weet dat je dat zo vindt stinken en dan helemaal! Gevoelsmatig moet je al alles alleen doen dus waarom er dan niet even een helpende hand uitgestoken kan worden is al helemaal onoverkomelijk. Het gaat meestal nergens over achteraf bekeken, toch?
Ik zie mezelf nog ergens in de laatste weken van mijn eerste zwangerschap als een bezetene twee keer per week de plinten in de woonkamer schoonmaken. Ik ben ook niet vergeten dat ik met een hoogzwangere buik wekelijks alle lampen in het hele huis schoon moest maken en moest ontdoen van minuscule fruitvliegjes die een voortijdige dood hadden gevonden in het glaswerk rondom de lamp. En dan die laatste zwangerschapsweken dat ik bijna dagelijks de auto brandschoon wilde hebben, van binnen en van buiten, want stél je toch voor dat je met een vieze auto richting ziekenhuis zou moeten voor je bevalling en dat je met een nieuwbakken baby in een met modder besmeurde auto weer huiswaarts zou moeten keren? Geen denken aan, ik poetste hem grondig mét dikke buik staand op een klein trapje, ieder vuiltje ook op het dak werd vakkundig verwijderd, meerdere keren per week. Ik leek wel niet wijs, maar ik was het niet, het waren hormonen die bezit van me hadden genomen. Jammer alleen dat toen de bevalling enkele weken daarna laat op de avond begon én eindigde in het holst van de nacht, we heen en terug reden in het donker, in de stromende regen en dus al dat overmatige poetsen van de auto in de weken daarvoor het beoogde doel geheel voorbij schoot.
Voorbeelden genoeg, van dat wat hormonen en een zwangerschap met je kunnen doen. Om over de bevalling maar niet te spreken, daar zal ik nog wel eens een andere blog aan wijden, maar dat goedbedoelde natte washandje, dat vast houden van mijn hand tijdens een hardnekkige wee, alle goede bedoelingen van mijn man ten spijt.
Het waren de hormonen geweest die me ertoe hadden aangezet. Vier zwangerschappen, vier maal minstens het tienvoudige aan veroorzakende hormonen en bijbehorende tijdelijke hormonale wirwar . Voor behoud van huwelijk en persoon is het meeste van die hormonale wirwar allemaal weer goed gekomen. De plintjes hebben mijn aandacht niet meer, de lampen zijn soms langer in gezelschap van een dood fruitvliegje dan zou moeten en de auto had vaak toch echt al weken eerder gewassen en uitgezogen moeten zijn. Alleen mijn geheugen is niet meer wat het geweest is, dat restantje hormoonschade ebt nog na, ik vrees voorgoed. Boodschappen doen zonder lijstje kan ik niet meer, als ik dat lijstje ook niet vergeet.
Tegen de partners wil ik zeggen: het komt weer goed, de meeste dingen zijn van tijdelijke aard, waai mee waar dat kan en probeer niet alles te willen begrijpen. Dat kunnen wij namelijk zelf ook niet. Wij vrouwen, zeker in zwangere toestand, kunnen er niks doen aan die bijbehorende hormonale invasie. Die krijg je gewoon cadeau als je twee strepen op een hCG-test ziet verschijnen.
Joan Jasperse – heeft 14 verhalen geschreven.
