Deze blog is geschreven door Hanneke Beijersbergen. Zij is al 15 jaar informatrice voor Moeders voor Moeders en vertelt hier waarom haar werk zo bijzonder is!
Na 15 jaar werken bij Moeders voor Moeders ben ik een wandelende stratengids, maar vanavond laat mijn ingebouwde Tom-Tom mij in de steek. Nadat ik heb geparkeerd en de parkeermeter heb gevuld, constateer ik dat ik op de verkeerde gracht sta. Ik ben al laat en nu moet ik opnieuw de halve stad door om een plekje langs het water zoeken wat ook al niet mijn hobby is.
De juiste straat ligt tot overmaat van ramp in een gebied voor vergunninghouders, wat betekent dat ik een parkeerkaart bij de deelneemster op moet halen om veilig te zijn voor de parkeerpolitie. Vroeger bleven ze nog weleens binnen schuilen voor de regen, tegenwoordig rijden ze op kekke scooters en hebben ze, gezien hun fanatisme, Opstelten blijkbaar nog niet gesproken over de bonnenquota.
Ik lijk verdikkie wel de gekkin van de gracht, zo ’s avonds na 21.00 uur, in de regen, zeulend met mijn kratten en tas. Rond 21.15 uur sta ik hijgend bij de deelneemster voor de deur. Ze vraagt of ik het makkelijk kon vinden. Nee dus! Maar ik was zelf zo stom thuis niet voor de zekerheid even op de kaart te kijken en deze mevrouw wacht al veel langer dan de bedoeling is. En dat laatste valt niet mee wanneer je net zwanger bent, weet ik mij nog goed te herinneren!
Voor de spiegel schud ik mijn haren uit en ik lach naar mijn eigen verwarde spiegelbeeld en naar de deelneemster. “Bedankt dat je zo laat op de avond nog vrouwen bezoekt die anderen willen helpen om ook moeder te worden. Ik ben namelijk ook zo’n vrouw”, zegt ze. “Ja, het is lief dat je wilt meedoen”, zeg ik terwijl ik mijn spullen uitpak. Dan legt ze uit dat ze natuurlijk gaat helpen, maar dat ze vooral bedoelt dat ze zelf, om zwanger te kunnen raken, de medicijnen heeft gebruikt die worden gemaakt uit de urine van zwangere vrouwen. Ze is nu heel gelukkig maar beseft dat veel vrouwen moeite hebben gedaan voor haar, inclusief haar doorweekte bezoekster, ik dus.
We raken in gesprek over behandelingen, pijn, teleurstellingen en Het Grote Geluk. Ze hoort er eindelijk bij! Haar hartenwens is vervuld en ze lijkt in al haar vreugde licht te geven. Mijn haren drogen snel en ik voel me alweer vrolijk. Wat nou gekkin van de gracht, ik heb een missie en die missie is vanavond weer geslaagd!
Maanden later loop ik weer langs die gracht. Ik ben op weg naar de stad om geboortesuikers te halen want onze eerste kleinzoon is geboren. Dan zie ik de slinger voor het raam van mijn dappere deelneemster: “Hoera een jongen!” Voor mij zie ik het beeld van onze dochter met haar pasgeboren kindje in haar armen en ineens loop ik in een waas van mist. Ben ik sentimenteel vandaag of is het altijd slecht weer langs die gracht?
Suzanne – heeft 92 verhalen geschreven.
Suzanne, community manager
